Όσο βαθύτερα μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο τόσο θα ξεκαθαρίζει η εικόνα για το τι ακριβώς «δικαιούνται» να περιμένουν τα κόμματα στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Οι δημοσκοπήσεις είναι – και θα παραμείνουν – το μοναδικό εργαλείο που προσφέρει μια στοιχειώδη αίσθηση μέχρι το εκλογικό αποτέλεσμα να οριστικοποιήσει το πολιτικό σκηνικό.

Προς το παρόν η μεγάλη εικόνα των «φωτογραφιών της στιγμής» μας λέει ότι καμιά μείζων αλλαγή δεν αναμένεται. Τα τρία πρώτα κόμματα κινούνται γύρω από τα αναμενόμενα «κυβικά» τους, καθώς καμιά από τις μείζονες κρίσεις της περιόδου δεν φαίνεται να προκαλεί δραστική αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων. Ωστόσο κάθε εκλογική αναμέτρηση – ιδιαίτερα η επερχόμενη, η οποία θα καθορίσει στρατηγικές τριετίας – δημιουργεί νέα δεδομένα: επιβεβαιώσεις, διαψεύσεις, προοπτικές και… ταβάνια.

Ας δούμε λοιπόν τις τάσεις που αποτυπώνονται, οι οποίες, όπως πρόσφατα έχουμε επισημάνει (Πέμπτη 11 Απριλίου), είναι διφορούμενες ως προς τα μηνύματά τους, κάνοντας μια διαφορετική προσέγγιση: Τι θα σήμαιναν τα σημερινά δημοσκοπικά ευρήματα εάν μεταφράζονταν σε εκλογικό αποτέλεσμα;

Η Ν.Δ. και η σταθερότητα

Το κυβερνών κόμμα, ύστερα από μια περίοδο αμφιβολιών για το αν μπορεί να ξεπεράσει το 30%, τώρα φαίνεται να κινείται γύρω στο 33% – το οποίο αποτελεί τον διατυπωμένο εκλογικό πήχη του Κυριάκου Μητσοτάκη – με τάση να το υπερβεί. Αν αυτό – ή κάποιο ελαφρώς υψηλότερο – είναι το ποσοστό της Ν.Δ. στην κάλπη, τότε η κυβέρνηση πάει παρακάτω χωρίς κάποια κρίση, χωρίς κινδύνους για τη σταθερότητά της, αλλά με ένα μήνυμα ότι η ρευστότητα παραμονεύει.

Ας μην ξεχνάμε ότι το 33% του 2019 σημειώθηκε ως σκαλοπάτι στην πορεία του προς το 40% του ίδιου έτους και το 41% του 2023. Το ίδιο ποσοστό, όμως, τώρα θα αποτελεί ένα προειδοποιητικό καμπανάκι, αφού μια υποχώρηση κατά 8% από τις εθνικές εκλογές θα είναι, μεταξύ άλλων, αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας για μια σειρά προβλήματα και κυβερνητικές επιλογές. Ωστόσο η τελική εντύπωση θα είναι συνάρτηση του αποτελέσματος του δεύτερου κόμματος και της απόστασης της Ν.Δ. από αυτό. Όσο μεγαλύτερη τόσο μικρότερος ο πονοκέφαλος – και αντιστρόφως.

Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από τη μεγάλη κρίση που όλοι γνωρίζουμε, βρίσκεται τώρα στην περιοχή του 15% έως 16%. Δεδομένης της διάσπασης, είναι μια χαρά ποσοστό, το οποίο πάντως μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους:

● Ως προσωπικό αποτέλεσμα του Στέφανου Κασσελάκη και ως ισχυρή βάση εκκίνησης του ιδίου για μεγάλες αλλαγές στο κόμμα και για κάτι καλύτερο τα επόμενα τρία χρόνια έως τις βουλευτικές του 2027.

● Ως ταβάνι, το οποίο βρίσκεται πολύ μακριά τόσο από το 20% που ορέγεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όσο και από την υπόσχεσή του ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη.

Αν πάντως η Ν.Δ. πετύχει… νταμπλ σκορ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η θετική προοπτική ψαλιδίζεται και πιθανότατα θα ενεργοποιηθούν διάφορα σενάρια για την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ και της Κεντροαριστεράς γενικότερα.

Η δυσκολία του ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ύστερα από μια σύντομη περίοδο δημοσκοπικής ευφορίας, έχουν προσγειωθεί κάπου μεταξύ 12% και 13,5%, σε μια ζώνη που τους φέρνει στην τρίτη θέση. Ωστόσο, ακόμη και μία ή δύο μονάδες μπορεί να αλλάξουν εντελώς το μήνυμα:

● Εάν μείνει στο 12%, τότε θα είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για ένα ταβάνι, πάνω από το οποίο δεν μπορεί να φτάσει εάν δεν κάνει σοβαρές αλλαγές σε πολλά επίπεδα.

● Εάν ξεπεράσει το 13%, τότε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό είναι το υψηλότερο ποσοστό που έχει λάβει την τελευταία δεκαετία, και μάλιστα με αργή μεν, αλλά συνεχή άνοδο. Αλλά χωρίς ευκρινή προοπτική να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση στις επόμενες βουλευτικές κάλπες.

Φυσικά θα το αφορούν τα σενάρια ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς, ενώ δεν αποκλείεται να δούμε και νέες εκλογές για την ηγεσία του.

Η (πολύ) δεξιά πολυκατοικία

Δεξιά της Ν.Δ. η μόνη σαφής τάση είναι να δούμε την Ελληνική Λύση να ανεβαίνει από το 4,5% του 2023 πέριξ του 9% ή 10%, τη Νίκη σταθερή και το σύνολο των κομμάτων του χώρου με μια άνοδο της τάξεως του 4% ή και λίγο μεγαλύτερη. Ωστόσο, με δεδομένη την πολυδιάσπαση του χώρου αυτού, η ανάλυση του αποτελέσματός του θα αφορά περισσότερο τις διαρροές της Ν.Δ. και τη δυνατότητά της να τις επανακτήσει, παρά την προοπτική του να κατοχυρώσει έναν πιο ισχυρό πολιτικό ρόλο.

Κεντρώα και αριστερή πολυκατοικία

Το ΚΚΕ, εάν πάρει όσο του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, θα μπορεί να μιλάει για σταθεροποίηση πέριξ του 8% την τελευταία πενταετία, αλλά χωρίς σαφή προοπτική περαιτέρω μεγάλης ανόδου.

Οι Δημοκράτες του Ανδρέα Λοβέρδου και η Νέα Αριστερά βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού: αν πλησιάσουν και κερδίσουν το 3%, θα έχουν μέλλον, διαφορετικά ίσως χρειαστεί να επανεξετάσουν τις επιλογές τους με ορίζοντα τις εθνικές εκλογές.

Η Πλεύση Ελευθερίας, εάν μεταφράσει τα δημοσκοπικά ευρήματα του 5% σε εκλογικό αποτέλεσμα, θα είναι το ισχυρότερο από τα μικρά κόμματα και δεν πρόκειται, λογικά, να αντιμετωπίσει προβλήματα βιωσιμότητας τα επόμενα χρόνια. Αν όμως ξεφουσκώσει, τότε η Ζωή Κωνσταντοπούλου ίσως αναζητήσει τρόπους διεύρυνσης σε νέα ακροατήρια.

Με λίγα λόγια, η σημερινή δημοσκοπική εικόνα δείχνει ότι μείζονες ανατροπές δεν διαφαίνονται, ωστόσο η αλλαγή στρατηγικής και οι εξελίξεις στο εσωτερικό αρκετών κομμάτων αποτελεί μια πολύ σοβαρή πιθανότητα…

Διαβάστε επίσης:

Μάτι: Η δίκη που εξέθεσε τους χειρισμούς της ΝΔ – Η γκρίνια και η αυτοκριτική

Καρανίκας σε Σπηλιωτόπουλο: «Καλώς ήρθες» – Η «θερμή» ανάρτηση για την έλευση στην Κουμουνδούρου

Νίκος Ανδρουλάκης σε κυβέρνηση: Είστε στυγνοί υπάλληλοι της εξουσίας