◆ Πριν από το τέλος της ανοίξεως το ξέβρασμα της οργής του νεφελώματος αφήνει την υστερία του γκρίζου στο επιστέγασμα, δίνοντας την ανάγκη της μελαγχολίας στα αναμνηστικά μεθεόρτια.

Mυογράφημα
 
Είχαν ξεχαστεί οι λεπτοδείκτες. Στο μεγάλο ρολόι με τα σκαλίσματα. Στην ημερομηνία και στη χρονιά. Στον κιτρινισμένο τοίχο. Τα έπιπλα καλυμμένα με το χοντρό καραβόπανο και αμπαρωμένος στα παράθυρα ο ήλιος. Μόνο λίγες ακτίνες χόρευαν μαζί με τη σκόνη στο μισοσκόταδο της μούχλας.
Στη βιβλιοθήκη χοντρά εξώφυλλα, ανάγλυφα γράμματα μεγαλείου και ένα τζάμι συρταρωτό στην προστασία. Στο επιστέγασμα μπρούντζινη κεφαλή με το χάραγμα να φανερώνει την προέλευση.
Πέτρινα ντουβάρια, καμάρες, λευκό που χάθηκε στο πέρασμα της εγκατάλειψης, πρόκες μοναχές στη σκουριά, κάδρα με σπασμένο τζάμι.
Φωνές φαντάσματα πίσω απ’ τους τοίχους. Γλέντια και γιορτές. Τρεχαλητά των παιδιών, έρωτες και πάθη, μίσος και προδοσία, δάκρυα αποτυπωμένα στην αργή παρατήρηση, όταν ο χρόνος κατακάθεται στα παλιά και δεν ξεφεύγει με τίποτα.
Μια πόρτα κλειστή στον ανήφορο της ξύλινης σκάλας. Ένα μεγάλο κλειδί να ’χε γυρίσει δυο στροφές και στον κύκλο εκεί που τα χέρια δίνουν στη δύναμη την αγωνία, το πλέξιμο της αράχνης μαζεύει τα μικρά πεθαμένα έντομα.
Απ’ τον φεγγίτη η δέσμη πέφτει σαν πινελιά και στη σκιά μια γυναίκα στο πάτωμα με τα πόδια φερμένα κατάστηθα μαζεύει στα ξέπλεκα μαλλιά όλα τα δάκτυλα.
Τριγύρω να χορεύουν τα σημάδια μαζί με το φως και ένα πετούμενο τρόμαξε, κτύπησε στα φτερά τον φόβο του κι έδωσε στην εικόνα το όνειρο.
 
Προοπτική
 
Γραμμές στο συνταίριασμα
Των χρωμάτων
Πως σου πάει το φόρεμα
κατέδειξε η φωνή
μαζεύοντας στο ερυθρόχροον
την εντροπή
Και κτύπησε ο ήχος στο κόμπιασμα
Στο ξερό χώμα
Του διαστήματος
Της επόμενης λέξεως
Ευχαριστώ
Στο απάντημα
Και το χαμόγελο
Αποστόμωσε
Την ασέλγεια της διηγήσεως
Με ευγένεια