Ύστερα από πολύ καιρό, παρακολούθησα πολλές ώρες τις συνεδριάσεις της Βουλής για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.

• Σχεδόν όλοι οι υπουργοί ζητούσαν από τους βουλευτές να στηρίξουν το νομοσχέδιο με τα ίδια επιχειρήματα που ζητούσε ο Παπανδρέου την ψήφιση του… πρώτου μνημονίου. Λογική πολιτικών εκβιασμών, με φρασεολογία καρμπόν με αυτήν των τηλεοπτικών καναλιών (κυρίως του Mega και του ΣΚΑΪ).
• Βουλευτές με αναφορές στα ζητήματα της εκλογικής τους περιφέρειας, αλλά με μια προσέγγιση που θύμιζε δεκαετία του ’80 και όχι προσαρμοσμένη στο σήμερα, στις ανάγκες της εποχής και της κοινωνίας.
• Υπάρχουν και κάποιοι – που ανήκουν σε όλα τα κόμματα, ίσως πλην ΚΚΕ – που αρέσκονται στην τακτική της παρόλας. Δυστυχώς, τέτοιες περιπτώσεις παρατηρούνται και στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά πάντα ξεχώριζε για τον δυναμισμό της, την ένταση στον πολιτικό της λόγο, ενώ απέφευγε τις φραστικές υπερβολές και τις εκτός τόπου αναφορές.

Θα ρωτήσει κανείς: Μα, αυτή είναι η γενική εικόνα της Βουλής;
Ασφαλώς και όχι.
Εύχομαι οι παραπάνω προσωπικές διαπιστώσεις να μην αφορούν, στο μέλλον, τους περισσότερους.
Είναι θέμα ποιότητας στη Δημοκρατία.