Η τρίτη ταινία του Τζεφ Νίκολς (μετά το εξαιρετικά ενδιαφέρον «Καταφύγιο») είναι μια ιστορία ενηλικίωσης

Το όνομα του είναι Μαντ (όπως εξάλλου και ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας), κι ενώ είναι καταζητούμενος για φόνο, εκείνος καίγεται μόνο για να ξανασυναντήσει την Τζούνιπερ, τον μεγάλο του έρωτα ή αλλιώς «ένα όνειρο από το οποίο δε θέλεις να ξυπνήσεις» όπως την χαρακτηρίζει ο ίδιος.

Ο Μαντ θα μπορούσε να είναι κάτι σαν επίγειος άγγελος, ένας από αυτούς τους περιθωριακούς που σερβίρονται a priori ως καλοί και αδικημένοι από την κοινωνία. Όμως η γραφή του Νίκολς και η καθοριστική παρουσία του Μάθιου ΜακΚόναχι δίνουν όγκο και γήινες διαστάσεις στον χαρακτήρα. Με τον αντρικό μαγνητισμό και τις ρεαλιστικές πινελιές που τον κάνουν κάτι περισσότερο από αμιγές δημιούργημα της μυθοπλασίας, ο Μαντ του ΜακΚόναχι δίνει ιδανικά τον τόνο σε ένα καστ που είναι σχεδόν χωρίς εξαίρεση άψογα επιλεγμένο και κουρδισμένο στους ρόλους.

Κυλώντας σε ρυθμούς που δεν βιάζονται να παραδώσουν ένα μάθημα ζωής, η ταινία του Νίκολς ξενίζει καθώς στην τελική ευθεία παραδίδεται σε απλοϊκές συγκρούσεις κι εντάσεις που κατοικοεδρεύουν στην ανεγκέφαλη πλευρά του Χόλιγουντ. Η εύκολη και αφόρητα μελοδραματική κλιμάκωση της ταινίας ίσως να ήταν ασυγχώρητη, εάν το «Ένα καλοκαίρι» δεν είχε ήδη προλάβει να αφήσει ένα έντονο κ ευδιάκριτο στίγμα στα μάτια και την καρδιά μας.