Κανείς δεν περίμενε πως με τη γοητεία του θα έκανε εκατομμύρια τηλεθεατές να σπαράζουν από αγωνία όταν ως Αλεξάντρ Πετρόφσκι διεκδικούσε την Κάρι Μπράντσο από τον Μίστερ Μπιγκ στο «Sex and The City». 

Ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, ή Μίσα για τους Αμερικανούς, ζει για να δουλεύει και δουλεύει για να ζει. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς το αστείρευτο ταλέντο του, που ανάγκασε πολλούς να ταυτίζουν τον χορό με τον γεννημένο στη Ρίγα (1948) χορευτή. Το ότι θήτευσε στο Μπαλέτο της Νέας Υόρκης κοντά στον «θρυλικό» Τζορτζ Μπαλανσίν είναι ένα από τα άπειρα διαπιστευτήριά του. Ειδικά όταν ο τελευταίος είχε απορρίψει ονόματα όπως ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ και η Νατάλια Μακάροβα (με την οποία ο Μπαρίσνικοφ διατηρούσε δεσμό).

Ο υπόλοιπος κόσμος, όμως, ίσως να μην έβλεπε ποτέ τα απαράμιλλα άλματά του στην παράσταση του «Καρυοθραύστη» ή τις έντεκα συνεχόμενες πιρουέτες στην ταινία «Λευκές Νύχτες», αν ο Μίσα δεν περνούσε τα σύνορα της κομμουνιστικής Ρωσίας. Πήρε την απόφαση να φύγει γιατί μισούσε τη ζωή εκεί. Απεχθανόταν ένα μέρος όπου έπρεπε να υποκρίνεται και να μην εκφράζεται όπως ήθελε. Το ταλέντο του στα Μπαλέτα Κίροφ, το 1967, άκμασε μεν, αλλά σε μια χώρα όπου η καινοτομία ήταν άγνωστη λέξη. Παρ’ όλα αυτά, ο Μπαρίσνικοφ χρωστά την τεχνική του αρτιότητα και την ποιότητά του ως χορευτή στη σκληρή εκπαίδευση και στην εμπειρία που απέκτησε σε μια χώρα με τεράστια παράδοση στον κλασικό χορό.

Αφού αποδέχθηκε πρώτα ότι στις ΗΠΑ δεν θα προφέρουν ποτέ σωστά το ονοματεπώνυμό του (εξ ου και το παρατσούκλι Μίσα), κυνήγησε αυτό που επιζητούσε πάντα. Να δουλέψει με ανθρώπους με νέες ιδέες και καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Και το κατάφερε. Δούλευε ασταμάτητα για να βρίσκεται σε διαρκή «επικοινωνία» με τον χορό, τον μεγάλο εθισμό του. Ο ανταγωνισμός δεν υπήρχε στο αίμα του, λένε. Για να φτάσει στην κορυφή, χρειαζόταν να χορεύει καλύτερα μόνο από τον εαυτό του. Και παρόλο που το παρουσιαστικό του δεν μαρτυρούσε τις τεράστιες χορευτικές του ικανότητες, έκανε συνεχώς θαύματα επί σκηνής. Γι’ αυτό και η επί χρόνια παρτενέρ του (και μια από τις «κατακτήσεις» του) Γκέλσι Κίρκλαντ δεν μπορούσε να πιστέψει στην πρώτη τους συνάντηση πως ένα… αγοράκι μόλις 1,70 θα χόρευε όπως κανένας άλλος.

Η Αμερική δεν λέγεται άδικα «Γη των ευκαιριών». Σύντομα ο Μίσα, προερχόμενος από θητεία στο American Ballet Theatre (’74-’78), έκανε το «άλμα» στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, μάλιστα, έμελλε να είναι και τυχερό (υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού για το «The Turning Point» του Χέρμπερτ Ρος (1997).

Χαρισματικός και δουλευταράς, ο Μπαρίσνικοφ πάντα κατάφερνε να γοητεύει και τα γυναικεία πλήθη. Κανείς δεν θα τον ξεχάσει, εξάλλου, αγκαλιά με την Τζέσικα Λανγκ, όταν η τελευταία μεσουρανούσε με την ομορφιά και το ταλέντο της. Έτσι, δεν είναι τυχαίο που το «People», το 2006, τον έχρισε ως έναν από τους πιο σέξι άντρες εν ζωή.

Πώς ζει σήμερα το αστέρι του χορού; Θαυμάζει τον Φρεντ Αστέρ, παίρνει κλήσεις από την τροχαία, όπως όλοι, παίζει γκολφ και δεν θεωρεί τον εαυτό του ηθοποιό.  Άλλωστε, όπως έχει πει και ο ίδιος: «Δεν γεννιέσαι χορευτής. Πρέπει να το θες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο». Και ο Μίσα το ήθελε πάρα πολύ.

INFO: Από 18 μέχρι και τις 21 Ιουλίου θα βρεθεί στη «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών», μαζί με τον Γουίλεμ Νταφόε, για τη θεατρική παράσταση «The Old Woman», σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2013. Η παράσταση είναι διασκευή του σπουδαίου Ρώσου πρωτοπόρου συγγραφέα Δανιήλ Χαρμς, γνωστού για το σουρεαλιστικό, ποιητικό και ειρωνικό σύμπαν του.