«Η Κομισιόν δεν έλαβε μέχρι σήμερα καμία αίτηση έκτακτης βοήθειας για την Κρήτη ούτε για άλλες ελαιοπαραγωγούς περιοχές στην Ελλάδα».

Τι πιο φυσιολογικό, λοιπόν, από το να απευθυνθεί η κυβέρνηση στην Ε.Ε. ώστε να διεκδικήσει την αποζημίωση των πληγέντων παραγωγών; Προσέξτε, μάλιστα, τι αναφέρει ο αρμόδιος επίτροπος ότι προβλέπεται στις περιπτώσεις αυτές: «Η Ελλάδα δύναται να χορηγεί εθνικές ενισχύσεις για την αντιστάθμιση ζημιών που οφείλονται σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες, εξαιτίας των οποίων καταστρέφεται άνω του 30% της μέσης ετήσιας παραγωγής των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, η οποία υπολογίζεται με βάση την παραγωγή της προηγούμενης τριετίας ή τον τριετή μέσο όρο της προηγούμενης πενταετίας, με εξαίρεση τα περισσότερο και λιγότερο παραγωγικά έτη.

Οι ενισχύσεις αυτές μπορεί να φθάσουν στο 80% των ζημιών (90% σε μειονεκτικές περιοχές) και πρέπει να μειωθούν κατά τα ποσά που έχουν τυχόν εισπραχθεί στο πλαίσιο καθεστώτων ασφάλισης και τις δαπάνες που δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών».

Βεβαίως, η κυβέρνηση έχει και μια άλλη δυνατότητα, όπως επισημαίνει ο επίτροπος: «Να χορηγήσει ενισχύσεις που θα περιορίζονται σε 7.500 ευρώ ανά δικαιούχο για οποιαδήποτε περίοδο τριών οικονομικών ετών, εντός των ορίων εθνικού ανώτατου ορίου που ορίζεται για την ίδια περίοδο στο παράρτημα του κανονισμού (75.382.500 ευρώ για την Ελλάδα)».

Μάλιστα «οι ενισχύσεις αυτές δεν θεωρούνται κρατικές. (…) Επιπλέον δεν πρέπει να τηρούνται το προαναφερόμενο όριο ζημίας και οι εντάσεις ενισχύσεων». Την εποχή του μνημονίου, όμως, ποιος να ενδιαφερθεί για τους αγρότες;