◆ Του Υπερίωνος η συνέχεια όταν ο Αύγουστος αφήνει στα διαστήματα την ανάμνηση.

Μυογράφημα
 
Ξεχείλιζαν τα υπόλοιπα στα πλευρά της ψάθινης χειροποίητης κατασκευής. Μαύρο το κατωφόρι με ένα φαρδύ λουρί στη μεσόσφαιρα. Λευκό υποκάμισο ανοιχτό και χρυσή καδένα. Δάχτυλα χοντρόπετσα, ασπριδερά, μαλλιαρά στις κλειδώσεις και ένα κόσμημα να καλύπτει τη χυδαιότητα της αντιαισθητικής παρεμβάσεως.
Εντός της στοματικής κοιλότητας πούρο αντιστοίχου όγκου, παράσημο εντύπωσης διαλογής περιοδικού εντύπου χρωματιστής ύλης και γυαλιστερής νοημοσύνης.
Λέξεις προελεύσεως γκρεμισμένου τοίχου και συνθηματολογική εκφορά λόγου αστείας συλλογιστικής. Καύκαλο γδυμνό με τας φλέβας να πετάγονται στην κυριολεξία, ενώ οι θαμώνες να διασκεδάζουν χωρίς εντροπή αντικρίζοντας τη μοναξιά του τραγέλαφου.
Πλησίον διακρίνεται διά γυμνού οφθαλμού χαριτόβρυτος εύπυγος δεσποσύνη απείρου κάλλους ενδεδυμένη με πανωφόρι διαφάνειας πρώτης αναπνοής και εις την χαμηλήν επικράτειαν λιγοστά εκατοστά εν είδει υπενδύματος. Γλώσσα μακριά διχαλωτή με την προφορά του πλαταγίσματος και την επαναλαμβανόμενη χρήση εκφράσεως της αρνήσεως της υπάρξεως, δευτερολογεί ασυστόλως.
Δεν υπάρχει, στη γενική της γελωτογραφίας, ενώ η αφήγηση συγκλονισμένη πετά την καλύπτρα της εις τα επουράνια.

Σημαίνον

Σημείο συνόλου
Των αισθήσεων
Προσδιορισμός
Αυθαιρέτου σχέσεως
Της γλώσσας
Στο κάλεσμα
Με τη μελαχολία της προσευχής
Στο σκαρφάλωμα
Πάνω στην πέτρα
Στο φρύδι του λευκού
Και στην περισπωμένη του ξύλου
Ενώ η μουσική
Να φεύγει στη θάλασσα
Ξυπνώντας στη φέρουσα
Την αμαρτία
Του σημαινόμενου