Σε μια κρίση με απρόβλεπτη κατάληξη αποφάσισε να εμπλέξει την Ελλάδα η κυβέρνηση Σαμαρά παρέχοντας όλες τις ζητούμενες «διευκολύνσεις» στους στοχευμένους βομβαρδισμούς στη Συρία

Τρικυμία εν κρανίω
Η επέμβαση στη Συρία σχεδιάζεται σε μια δύσκολη στιγμή, με τη χώρα μας να δέχεται το ένα «χαστούκι» μετά το άλλο, μπλεγμένη στην πολιτική δίνη των γερμανικών εκλογών. Μέσα σε λίγες μέρες «φορτώθηκε» όχι μόνο τις κατηγορίες της Μέρκελ και άλλων ότι «αποτελεί την πηγή όλων των δεινών της ευρωζώνης», αλλά επίσης και τη ματαίωση μιας πολύμηνης επικοινωνιακής τακτικής, η οποία επένδυε τα «φονικά» μέτρα λιτότητας με την προοπτική «κουρέματος» του χρέους.
Η άνευ όρων πρόσδεση στη γερμανική πολιτική δεν κατάφερε τελικά – όπως θα ήλπιζε ο πρωθυπουργός – να βελτιώσει τις ελληνογερμανικές σχέσεις, ούτε να προσφέρει «ανάσα» στην κυβέρνηση ή, κυρίως, στη χώρα.
Το κλίμα επιδεινώθηκε όταν η κυβέρνηση άρχισε να διατυμπανίζει (με μια υποψία… εκβιασμού προς τη Γερμανία) την «αμερικανική στροφή Σαμαρά», πίσω από την οποία, ωστόσο, δεν διακρίνεται ούτε ένα ψήγμα στρατηγικής. Περισσότερο επρόκειτο για απόπειρα επικοινωνιακής προβολής του ταξιδιού στην Ουάσιγκτον ύστερα από το «ναυάγιο» της πώλησης της ΔΕΠΑ στη ρωσική Gazprom.
Το «ναυάγιο» αυτό είχε προκύψει μετά την κατάρρευση του μύθου περί μιας υποτιθέμενης επενδυτικής «πλημμύρας» από τη Ρωσία στο πλαίσιο του οπερετικού «success story». Όχι μόνο δεν ήρθαν επενδύσεις, αλλά επίσης μια απαξιωτική δήλωση από τον Πούτιν εκθέτει τόσο το Μαξίμου όσο και επιχειρηματίες που εμπορεύονται… «ρωσική προοπτική».
Τώρα η κυβέρνηση τίθεται στη διάθεση μιας πολεμικής επιχείρησης χωρίς σαφή στόχο, με άγνωστη προοπτική, η οποία βάζει τη χώρα κυριολεκτικά σε ένα ναρκοπέδιο. Αν η κατάσταση εκτροχιαστεί, η Ελλάδα κινδυνεύει:
• Να είναι η χώρα πρώτης υποδοχής δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, ενδεχομένως και «τζιχαντιστών».
• Να έχει συμβάλει σε μια μεγάλη στρατηγική νίκη της Τουρκίας, χωρίς μάλιστα η ίδια να έχει ούτε συμφέροντα να υπερασπιστεί στη Συρία ούτε οφέλη να αποκομίσει.
• Να έχει, πιθανότατα, συμβάλει στο να παραδοθεί η χώρα σε μια ανερμάτιστη αντιπολίτευση, της οποίας βασική συνιστώσα είναι μία… θυγατρική της Αλ Κάιντα.
• Να αποτελέσει, στο μέλλον, στόχο της τρομοκρατίας, η οποία «ανθεί» στην περιοχή και ενδέχεται να διαχυθεί εξαιτίας της «πυρκαγιάς» με την οποία απειλείται ολόκληρη η περιοχή λόγω της Συρίας.
Και όλα αυτά – όπως είπαμε – δίχως να είναι ορατός ένας σαφής σχεδιασμός εκ μέρους της κυβέρνησης η οποία, με τις συνεχείς παλινδρομήσεις της, ομολογεί ότι πάσχει από μια ανίατη κρίση συμμαχιών και στρατηγικής.

Χωρίς σχέδιο
Το ακόμη χειρότερο είναι ότι στις παραμονές της έναρξης διαπραγματεύσεων για επίλυση του Κυπριακού με σχέδιο πιο επώδυνο από το σχέδιο Ανάν, και με τη μεγαλόνησο – όπως και τη χώρα μας – να βρίσκονται στη μέγγενη των μνημονίων, η Ελλάδα και η Κύπρος εμπλέκονται σε μια επικίνδυνη περιπέτεια, χωρίς μάλιστα όσοι την προκαλούν να έχουν σαφή σχεδιασμό ή απόλυτο έλεγχο για την κατάληξή της.
Οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ περίμεναν δυόμισι χρόνια, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 100.000 άνθρωποι, αλλά δεν μπορούν να περιμένουν ούτε δύο μέρες για να ολοκληρώσουν την αποστολή τους! Έσκουζαν για να γίνει «επίσημη έρευνα» για την επίθεση με χημικά όπλα, αλλά μόλις δόθηκε το «πράσινο φως» από τον Άσαντ αποφάνθηκαν ότι «είναι πολύ αργά». Λίγες αμφιβολίες υπάρχουν για το αν έγινε ή όχι επίθεση με χημικά όπλα. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη για το ποιος την έκανε. Επιπλέον, οι τελευταίες εξελίξεις προκαλούν τουλάχιστον «καχυποψία» σε όποιον διατηρεί έστω και ψήγματα κοινής λογικής:
• Πρώτον, η χρήση χημικών όπλων έγινε σε έδαφος πλήρως ελεγχόμενο από τους «αντάρτες» και επί του οποίου… δέχτηκε αργότερα επίθεση η αποστολή του ΟΗΕ που κατευθυνόταν στον τόπο του εγκλήματος.
• Δεύτερον, οι δυνάμεις του Άσαντ είχαν επανακτήσει το «πάνω χέρι» σε πολλά μέτωπα και ουδεμία ανάγκη είχαν να χρησιμοποιήσουν χημικά όπλα για να προκαλέσουν επέμβαση της Δύσης.
Βεβαίως, με το μπάχαλο στη Συρία, είναι δύσκολο να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο, η ξαφνική «πρεμούρα» των ΗΠΑ, της Βρετανίας και των υπολοίπων (που ζήτησαν την επιστροφή των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ διότι δεν έχει νόημα η παρουσία τους σε συριακό έδαφος, όπως δεν έχει νόημα το όποιο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας) είναι τουλάχιστον περίεργη.
Γιατί βιάζεται τόσο πολύ ο Ομπάμα; Σίγουρα όχι για να αποτρέψει μια νέα «ανθρωπιστική τραγωδία».
• Μήπως επειδή ο Άσαντ φαίνεται να κερδίζει τον πόλεμο;
• Μήπως επειδή μια επέμβαση στη Συρία θα επιφέρει ένα δραστικό χτύπημα στο Ιράν και τη Χεζμπολά, ικανοποιώντας και το Ισραήλ, το οποίο πιέζει παρασκηνιακά προς αυτή την κατεύθυνση;
• Μήπως επειδή το σκηνικό στη Μέση Ανατολή είναι τόσο ρευστό, ώστε οι ΗΠΑ πρέπει να διεκδικήσουν εκ νέου ρόλο και λόγο… υπενθυμίζοντας ότι η «αυτοκρατορία» τους δεν έχει πεθάνει ακόμη;
Όποιος κι αν είναι ο λόγος, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι πως η Ελλάδα και η Κύπρος μπαίνουν σε αχαρτογράφητα νερά χωρίς πυξίδα…