Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών εμφανίστηκε με μια ορμητική ανυπομονησία.

Όπως έχουν πληροφορηθεί έμπειρα στελέχη της ελληνικής διπλωματίας, το δρομολογημένο αμερικανικό χτύπημα κατά της Συρίας έχει δύο στόχους: Πρώτον, να καταφέρει καθοριστικό πλήγμα στις στρατιωτικές υποδομές της Συρίας. Δεύτερον, να υποβοηθήσει την τελεσίδικη αλλαγή του χάρτη στην περιοχή, κατά τέτοιον τρόπο ώστε το σημερινό καθεστώς της Συρίας να ελέγχει τελικά κάτι λιγότερο από τη μισή σημερινή χώρα.

Κοινός παρονομαστής αυτών των δύο στόχων, όπως υπογραμμίζουν οι γνωρίζοντες, είναι η «ασφάλεια» του Ισραήλ. Άλλωστε, η «ρυμούλκηση» της κυβέρνησης Ομπάμα στην παγίδα του συριακού ναρκοπεδίου αποδίδεται στο εξόχως δυναμικό παιχνίδι του εβραϊκού λόμπι.

Ωστόσο, κοιτάζοντας κανείς τις εξελίξεις από μια άλλη οπτική γωνία, τελικά συνειδητοποιεί ότι το αιματηρό παιχνίδι στη Συρία άρχισε με τη διαπίστωση της ύπαρξης γιγάντιων ενεργειακών αποθεμάτων (κυπριακών και ισραηλινών) στην περιοχή. Στο πλαίσιο της αποκαλούμενης (από τους δυτικονατοϊκούς) «ενεργειακής ασφάλειας» είναι προφανές ότι το αμερικανικό συμφέρον συμπίπτει με το ισραηλινό. Υπ’ αυτήν την έννοια, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ έχουν κάθε λόγο να εξαλείψουν ένα καθεστώς (του Άσαντ) που «παίζει» με εχθρούς του Ισραήλ (Ιράν) και γεωπολιτικούς αντιπάλους των ΗΠΑ (Ρωσία).

Κάπως έτσι, το «ρολόι» ενός ακόμη πολεμικού αμερικανικού χτυπήματος έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα για τη δημιουργία νέων δεδομένων στη «γειτονιά», ανάμεσα στα οποία θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η εδραίωση του κουρδικού κράτους, που ήδη οικοδομείται στο Βόρειο Ιράκ. Μετά την εξαφάνιση της συριακής «πολεμικής» μηχανής από τους αναμενόμενους βομβαρδισμούς, οι Κούρδοι της Συρίας μπορούν να ονειρεύονται την ένταξή τους σε μια μεγάλη «μητέρα πατρίδα» και να παρασύρουν στο όραμα της εθνικής ολοκλήρωσης τους ομοεθνείς τους στην Τουρκία και το Ιράν.

Είναι μάλλον προφανές ότι με αυτόν τον τρόπο μια νέα μακρά περίοδος εντάσεων, αστάθειας και (αμερικανικού) ελέγχου ξεκινά στην περιοχή. Κάτι που δεν είμαστε βέβαιοι ότι είχε κατά νου ο Ευ. Βενιζέλος, όταν έσπευσε να δώσει το σύνθημα για την έναρξη των βομβαρδισμών. Ή μήπως το είχε και γι’ αυτό έσπευσε;