Αν υπάρχει ένα κτήριο στην Αθήνα που να αποτυπώνει την απόσταση που συχνά χωρίζει τις «αξίες» της αρχιτεκτονικής κοινότητας από την «πραγματικότητα» της ελληνικής κοινωνίας, αυτό είναι το Φιξ της λεωφόρου Συγγρού.

Αν υπάρχει ένα κτήριο στην Αθήνα που να αποτυπώνει την απόσταση που συχνά χωρίζει τις «αξίες» της αρχιτεκτονικής κοινότητας από την «πραγματικότητα» της ελληνικής κοινωνίας, αυτό είναι το Φιξ της λεωφόρου Συγγρού.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ένα τμήμα του παλιού εργοστασίου ζυθοποιίας «θυσιάστηκε» για να κατασκευαστεί ο σταθμός του μετρό. Οι αρχιτέκτονες ξεσηκώθηκαν και η πρωτεύουσα είδε πιθανότατα τη μεγαλύτερη πορεία – συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη διάσωση ενός κτηρίου. Μετά τη μερική κατεδάφιση, τα δύο τρίτα του μακρόστενου όγκου του Φιξ παρέμειναν στη γνωστή ερειπιώδη κατάσταση, με αποτέλεσμα οι Αθηναίοι να συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τις «ρομαντικές» ευαισθησίες των αρχιτεκτόνων. Ποιος να τους αδικήσει: από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 αντίκριζαν ένα μουντό κουφάρι με σπασμένα τζάμια και τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες. Άντε να τους μιλήσεις για την αρχιτεκτονική «ιδιοφυΐα» του Τάκη Ζενέτου (1926-1977) και αυτήν τη μοναδική στιγμή της μοντέρνας παραγωγής στην Ελλάδα που μας παρέδωσε ένα κατάφωτο «πλεούμενο», την πιο ανάλαφρη σιλουέτα από μπετόν που μπορώ να θυμηθώ στη μεταπολεμική Αθήνα, για να καταντήσει ένας αντιπαθητικός, μπαρουτοκαπνισμένος σκελετός.
Αλλά ξαφνικά, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, όσο δηλαδή χρειάστηκε για να αναμεταδοθούν οι πρώτες εικόνες από την αποκατεστημένη όψη της λεωφόρου Συγγρού, το Φιξ μοιάζει να κερδίζει ξανά τις καρδιές των πολιτών. Όπως είναι γνωστό, στην παλιά μονάδα παραγωγής μπύρας θα στεγαστεί το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Παρά τη μερική κατεδάφιση τμήματός του, το κτήριο εξακολουθεί να διαθέτει σημαντικούς ενιαίους χώρους συνολικής επιφάνειας 20.000 τ.μ.
Οι όψεις που σχεδίασε ο Τάκης Ζενέτος επί των οδών Συγγρού και Φραντζή διατηρούνται. Στις δυο νέες «εικόνες» του το κτήριο αποκαλύπτει ξανά την ξεχασμένη τοπογραφία των Αθηνών. Η «τομή» του Ιλισσού, το νερό δηλαδή και η κοίτη του με τα ιζηματογενή πετρώματα, όπως έχουν προέλθει από την καθίζηση τόσων αιώνων, εμφανίζεται ξανά, «αναδύεται» μέσα από το έδαφος και αιωρείται, γιγάντια «κουρτίνα» που κρύβει μέσα της τους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου. Στο κάτω μέρος της, στο επίπεδο του ισογείου, ένας υδάτινος τοίχος γλιστράει στο κενό ανάμεσα στον όγκο των εκθέσεων και το έδαφος. Την αρχιτεκτονική μελέτη υπογράφουν τα γραφεία 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, Tim Ronalds Architects και Ι. Μουζάκης & Συνεργάτες – Αρχιτέκτονες ΕΠΕ.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.