Μια οργισμένη  επιστολή από μέλος της Ένωσης Γονέων Πετρούπολης εναντίον του καλλιτέχνη άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση. Νομιμοποιούνται οι καταγγελίες την ώρα μιας συναυλίας; Είναι η σκηνή δημόσιο κτήμα;

Ο κακός χαμός έγινε την περασμένη εβδομάδα με τον Σωκράτη Μάλαμα, ύστερα από τη δημοσιοποίηση στο διαδίκτυο ενός κειμένου. Συγκεκριμένα, η κυρία Ρούλα Τζιωρτζιώτη – Αλατζάκη, γραμματέας της Ένωσης Γονέων Πετρούπολης, κατήγγειλε πως άντρες της ασφάλειας («μπράβους» του Μάλαμα τους χαρακτήρισε) εμπόδισαν γονείς και εκπαιδευτικούς να παρέμβουν στη συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας και να αναρτήσουν πανό διαμαρτυρίας για την κατάντια της ελληνικής Παιδείας. Η επιστολή ήταν σε αρκετά έντονο και δηκτικό ύφος, απαξιωτικό και ειρωνικό ταυτόχρονα – κάτι που είχε ως εξέλιξη τον κανιβαλισμό του καλλιτέχνη από κάποια social media ως «πουλημένο», «συμβιβασμένο» και «μνημονιακό». Η επιστολή επίσης αναδημοσιεύθηκε σε πάρα πολλές ιστοσελίδες, κυρίως αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων, αλλά και στο Facebook αναρίθμητων φαν του τραγουδοποιού.
Μέχρι που με μία μικρή χρονική απόσταση νηφαλιότητας, ο Μάλαμας διοχέτευσε στον Τύπο μια νηφάλια επιστολή – απάντηση.
Ολόκληρο το νόημα της «επίσημης» απάντησης του καλλιτέχνη έγκειται σε μία μόνο πρότασή του: «Εγώ δεν νομιμοποιούμαι, τη σκηνή που αυτοί μου παραχώρησαν, να την εκχωρήσω σε άλλους, χωρίς προηγουμένως να έχω συνεννοηθεί μαζί τους». Με τον χαιρετισμό μάλιστα στο τέλος «Οι ευχές μου μαζί σας πιο δυνατές από κάθε άλλη φορά», έκανε σαφές πως γενικά δεν είναι αντίθετος σε μορφές λαϊκής διαμαρτυρίας, αρκεί να είναι ενημερωμένος εκ των προτέρων και να μη δοκιμάζει εκπλήξεις εν ώρα δουλειάς – γιατί, εξαιρουμένου του ψυχαγωγικού χαρακτήρα κάθε συναυλίας, για τον καλλιτέχνη δεν παύει να είναι η δική του εργασία.
Προσωπικά, ο Σωκράτης Μάλαμας με έπεισε. Και όχι τώρα, με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τις άσχημες διαστάσεις του περιστατικού, αλλά με το έργο του, τη στάση του και το ήθος του εδώ και 25 χρόνια στο τραγούδι. Και ίσως τίποτα να μη συνέβαινε, αν οι διαμαρτυρόμενοι – 100% με το δίκιο τους – γονείς και εκπαιδευτικοί, είχαν κατά νου τη βασική αρχή της Δημοκρατίας και σε καμία περίπτωση του ιντερνετικού κατασπαραγμού: «Η δική σου ελευθερία τελειώνει εκεί ακριβώς που αρχίζει η ελευθερία του άλλου».