Φατσούλες κίτρινες, κόκκινες, πράσινες, που χαμογελούν, μουτρώνουν, δακρύζουν. Μαζί τους προβατάκια, σκυλάκια, αρνάκια, αρκουδάκια κι ένα σωρό άλλα ζωάκια… 

Τα Emoji έχουν γίνει κάτι σαν σύγχρονα ιερογλυφικά. Πατάς ένα πλήκτρο και έχεις την αίσθηση πως αποκάλυψες στον φίλο, τον συγγενή, τον γνωστό σου, συναισθήματα τα οποία θα χρειαζόσουν πολύ περισσότερα πατήματα γραμμάτων για να εκφράσεις. Επιπλέον είναι μια γλώσσα που κατέχουν όλοι, ακόμα και οι αναλφάβητοι. Και στο Διάστημα να τα στέλναμε, αν τα έβρισκε ένας εξωγήινος όλο και κάτι θα καταλάβαινε. Μάλλον, ακόμα και το πιο ακαλλιέργητο UFO θα χρειαζόταν να καταβάλει πολύ λιγότερο κόπο για να αποκρυπτογραφήσει ένα smiley από όσο, ενδεχομένως, θα απαιτούσε το να αντιληφθεί όλες αυτές τις λέξεις που εκτοξεύσαμε στον ουρανό μερικές δεκαετίες νωρίτερα σε μια δισκέτα στο Voyager. Αυτές τις λέξεις που, όπως περίπου έλεγε σε ηχογραφημένο μήνυμα, με το οποίο τις συνόδευε, ο τότε πρόεδρος Κάρτερ απευθυνόμενος στον άγνωστο εξωγήινο, ήταν μια προσπάθεια να εκφράσουμε ιδέες και συναισθήματα, τον τρόπο με τον οποίο εξελιχθήκαμε και τον τρόπο με τον οποίο ελπίζουμε να προχωρήσουμε πολύ μακριά στο μέλλον και σε άλλους κόσμους. Λέξεις γραμμένες σε γλώσσες σύγχρονες, που θα παλιώσουν κι αυτές, παλιές που εξελίχθηκαν όπως η δική μας ή «νεκρές» επειδή τις ξεχάσαμε.
Ουφ, πόση ώρα και πόσα χτυπήματα θα χρειάστηκαν για να ετοιμαστεί αυτό το μήνυμα του Voyager! Ενώ με ένα γατάκι να χαιρετά θα ξεμπερδεύαμε αμέσως. Αφήστε που μπορεί οι εξωγήινοι να έλεγαν «τι ωραίοι τύποι είναι αυτοί που εκφράζονται τόσο λακωνικά, που δεν τρώνε ώρες να δακτυλογραφούν ή να μιλούν και δεν ταλαιπωρούν τα παιδιά τους μαθαίνοντάς τους δύσκολες λέξεις, που πρακτικά δεν χρησιμεύουν σε τίποτα». Μόνο που στα smiley το χαμόγελο είναι παγωμένο, το δάκρυ ζωγραφισμένο, επιφανειακό, δεν μας λέει από πού πηγάζει όλη αυτή η χαρά ή η λύπη, γιατί αυτός που μας μιλά εμφανίζεται σαν βατράχι ή κουνέλι. Κανένα Emoji δεν έχει βάθος, δεν έχει παρελθόν, είναι ακούνητο και προφανώς δεν πρόκειται να κουνήσει, να εξελιχθεί. Φτιάχτηκε μία φορά και παραμένει ολόιδιο, σαν νεκρό, πολύ πιο νεκρό από μία παλιά γλώσσα που μας θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο εκφράσαμε σκέψεις και συναισθήματα και τρόπους με τους οποίους προχωρήσαμε.