Ο συγγραφέας μέσα από την αφήγηση του ήρωά του ξέρει ακριβώς τι θέλει ή καλύτερα πώς θα σταθεί αντιμέτωπος μ’ ένα δύσκολο θέμα, αυτό του ρατσισμού με τις πολλές όψεις – σπεύδω να συμπληρώσω –, που οι ευκολίες και η πίεση της επικαιρότητας μέσα από τα αλλεπάλληλα γεγονότα το καθιστούν ακόμα δυσκολότερο.

Ο συγγραφέας μέσα από την αφήγηση του ήρωά του ξέρει ακριβώς τι θέλει ή καλύτερα πώς θα σταθεί αντιμέτωπος μ’ ένα δύσκολο θέμα, αυτό του ρατσισμού με τις πολλές όψεις – σπεύδω να συμπληρώσω –, που οι ευκολίες και η πίεση της επικαιρότητας μέσα από τα αλλεπάλληλα γεγονότα το καθιστούν ακόμα δυσκολότερο.

  Η εκκλησιαστική ιδεολογικοποίηση των αυθόρμητων αντανακλαστικών μας αισθημάτων απέναντι σ’ ένα γεγονός, ένα συμβάν – αυτών που νιώθουμε πρωτογενώς πριν μπούμε στην πολιτισμική διαδικασία της επεξεργασίας τους –, πριν από όλα σκοτώνει τη λύση και απλώς συντηρεί το πρόβλημα μέσα από τις πειθαναγκαστικές οδηγίες προς ναυτιλλομένους: πώς να σώσουν δηλαδή την ιδεολογική τους καθαρότητα μέσα από μια διαδικασία ενοχοποίησης των βαθύτερων και ανεξέλεγκτων αντιδράσεων.

Δεν γνωρίζω πόσο αυθόρμητο, φυσιολογικό και δίκαιο σε τελευταία ανάλυση είναι αν κάποιος σε χαστουκίσει να στρέψεις και το άλλο μάγουλο. Όπως ακριβώς αν έρθει κάποιος «παρείσακτος» στη γειτονιά που γεννήθηκες και μεγάλωσες και σου θέσει τους όρους του – αφού πρώτα αλλοιώσει τον χαρακτήρα της. Το θέμα είναι λεπτό, απαιτεί δύσκολους χειρισμούς και μια απόσταση από τα γεγονότα που πιέζουν…
Ο συγγραφέας μιλά για μια αστική συνοικία του κέντρου της Αθήνας που χάθηκε λογαριάζοντας ταυτόχρονα το δράμα των ξένων και των αυτοχθόνων με τον λυτρωτικό τρόπο που μόνο η λογοτεχνία μπορεί.