Αυτήν την εποχή στην Ευρώπη είμαστε μάρτυρες μιας πολιτικής διελκυστίνδας. Από τη μια μεριά γίνεται μια πραγματική προσπάθεια εκδημοκρατισμού της, από την άλλη ένα ανώνυμο χρηματοπιστωτικό σύστημα που καπηλεύεται τον όρο του φιλελευθερισμού

Όμως έτσι είναι που ένας απίστευτος όγκος δανείων όλων προς όλους έχει δημιουργηθεί. Οι χώρες βρίσκονται έτσι ολοένα και περισσότερο εξαρτημένες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για την ελευθερία να μπορούν να αποφασίζουν ανεξάρτητα από τους όποιους δανειστές τους, όσο και για τη λειτουργική διασύνδεσή τους σε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη. Είμαστε μάρτυρες του (τουλάχιστον) παραλόγου να ανήκουμε σε μια «Ένωση» που από τη μια διακηρύσσει πως το κεντρικό της πολιτικό όργανο έχει ως αρμοδιότητα «τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής άμυνας της Ε.Ε.», από την άλλη αφήνει τις χώρες που αποτελούν τα γεωγραφικά της όρια να εξοπλίζονται για την άμυνα και των ιδίων αλλά και ολόκληρης αυτής της δήθεν Ενώσεως, με δικές τους δαπάνες, δαπάνες που έχουν διαμορφώσει το μέχρι τώρα χρέος της. Αφήνω κατά μέρος που αυτές οι δαπάνες αφορούν αγορές σε μεγάλο βαθμό από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με συνακόλουθο την ενίσχυση των βιομηχανιών τους. Είναι ακόμα χαρακτηριστικό αυτής της μεγάλης απάτης, το φαινόμενο οι πολιτικές επιμέρους κρατών να ευνοούν επενδυτές χρηματιστηρίων, σε βάρος των πραγματικών συντελεστών της ανάπτυξης των κρατών αυτών: στην Ελλάδα, π.χ., εσωτερικές πολιτικές διεργασίες συνετέλεσαν στο να μετακυλιστούν τα επενδυτικά ρίσκα ιδιωτών επενδυτών σε άλλα κράτη, με τη συνέργεια βεβαίως των πολιτικών ηγεσιών των κρατών αυτών, καταφανώς για λόγους μη αναπτυξιακούς και σίγουρα μακράν των οραμάτων όπως αυτά δείχνουν να εμφανίζονται στις προθέσεις των κεντρικών θεσμοθετημένων οργάνων των Βρυξελλών και του Στρασβούργου. Είναι προφανές πως σε ένα τέτοιο τοπίο η πολιτική και οι μεγάλες δημόσιες επιλογές και αποφάσεις βρίσκονται στα χέρια λίγων και αγνώστων από τους πολλούς. Η όποια διαφάνεια για την οποία κομπάζουν τα κεντρικά συμβούλια της Ε.Ε. – πολυπληθή και καλοπληρωμένα… – δεν μπορεί παρά να αφορά μόνο σε μικρότερης εμβέλειας πολιτικές και να λειτουργεί ως άλλοθι της ουσιαστικής πολιτικής αποδυνάμωσης των πολιτών της γηραιάς αυτής Ηπείρου.
 
Αν δεν προβούν τα ευρωπαϊκά κράτη σε ριζικές πολιτικές επιλογές, με στόχο μια Ευρώπη πραγματικά ενωμένη, Ευρώπη παραγωγική και ικανή να σταθεί αν όχι πρωτοπόρα, τουλάχιστον με αξιοπρέπεια στο σημερινό παγκόσμιο και σκληρό ανταγωνιστικό τοπίο, προϋπόθεση των οποίων αποτελεί καταφανώς πλέον η συμμετοχική δημοκρατική της λειτουργία, αυτή η διελκυστίνδα κινδυνεύει να καταλήξει στο τελικό σπάσιμο του σκοινιού.

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.