* Ό,τι και να λέμε, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Το σινεμά σώζει την τιμή του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό. 

Ο Οικονομίδης, βέβαια, δεν ανή κει ούτε στο «weird cinema » ούτε και σε κανένα άλλο είδος. Γιατί είναι ένα είδος από μόνος του. Το σινεμά του έχει ένα εντελώς προσωπικό στίγμα. Είναι αιρετικό και αντισυμβατικό. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, συνήθως μικροαστοί, που κουβαλούν τη μιζέρια και τις παθογένειες του συν­δρόμου του Νεοέλληνα. Ο Οικονομίδης, χωρίς να υψώνει ποτέ το δάχτυλο, ξέρει να μπήγει το μαχαίρι στα σάπια σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, να τσαλακώνει τους ήρωές του και ενίοτε να τους σκοτώνει κιό­λας. Στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο σκηνοθέτης του «Σπιρτόκουτου» και του «Μαχαιροβγάλτη», έχει ήρωα τον Στράτο. Τη μέρα εργάζεται σε αρτοποιία και το βράδυ εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Στόχος του είναι, με τα χρή ματα που μα­ζεύει, να χρηματοδοτήσει την απόδραση του Λεωνίδα, ο οποίος τον είχε ξελασπώ­σει όταν ήταν αυτός φυλακή. Η συνέχεια στη μεγάλη οθόνη της… Μπερλινάλε. Να ση μειώσουμε ότι ελληνική ταινία είχε να συμμετάσχει στο Διαγωνιστικό εννέα χρόνια, από την «Τριλογία: Το λιβάδι που δακρύζει» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
 
* Από την άλλη βέβαια, ο υπουργός ΥΠΠΟΑ Πάνος Παναγιωτόπουλος έλεγε προχθές το πρωί: «Ο πολιτισμός είναι τραυματισμένος στις μέρες μας, αλλά γίνονται προσπάθειες να επουλωθούν τα τραύματα». Εμείς πάλι μόνο τραύματα και εκκρεμότητες βλέπουμε ακόμα. Από καλή πρόθεση χορτάσαμε. Αν στις προσπάθει­ες ο υπουργός εννοεί ότι δεν θα κλείσει, όπως δήλωσε, τη Λυρική και άλλους φο­ρείς πολιτισμού, αυτά δεν φτάνουν. Αυτό έλειπε, να έκλειναν. Ο προϋπολογισμός της Λυρικής για το 2014 είναι 13 εκατομ­μύρια ευρώ.