«Με λένε Τζόρνταν Μπέλφορτ και στα 26 μου έβγαζα 49 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, πράγμα που με εκνευρίζει κάπως γιατί είναι κάτι λιγότερο από 1 εκατομμύριο την εβδομάδα»

Ένα τέτοιο γκρέμισμα μπορεί να είναι εύλογο, όμως ο Σκορσέζε ποτέ δεν το παρακολουθεί με την αφ’υψηλού ανωτερότητα ενός αυτόκλητου κριτή. Έτσι και στην περίπτωση του Μπέλφορτ, μπορεί όσα συνέθεταν την ζωή του πρώην «λύκου» να είναι υπερβολικά, αμετροεπή και συχνά απεχθή, ωστόσο ο πολύπειρος σκηνοθέτης βρίσκει τον τρόπο να μας τα κάνει οικεία χωρίς να «πειράξει» την κλίμακά τους. Ο Σκορσέζε δεν κλείνει τα μάτια απέναντι στις κτηνώδεις πτυχές του Μπέλφορτ, ούτε τον αποθεώνει για τα ηχηρά λάθη του. Απλούστατα, γνωρίζει καλά πως, όταν κοιτάξεις κάποιον από πολύ κοντά και με πολλή προσοχή, είναι αδύνατο να βγάλεις ένα μονοσήμαντο συμπέρασμα. Μέσα στον πυκνό και ταραχώδη βίο του Μπέλφορτ υπήρξε επίσης τζόγος, ρίσκο, αίσθηση ηρωισμού, ακόμα και συντροφικότητας – έννοιες που κανείς δε μπορεί να αποκηρύξει, και ο Σκορσέζε τις αναδεικνύει σε έναν χαρακτήρα που πολύ βολικά οι περισσότεροι θα αφόριζαν ως τέρας.

Ακόμη παραπέρα, ο Σκορσέζε βουτά χωρίς επιφυλάξεις στην υποκειμενική ματιά του Μπέλφορτ, και συχνά χορογραφεί τη μέθη της απόλυτης εξουσίας μέσα από τα μάτια αυτού που την κατέχει. Συχνά το αποτέλεσμα είναι τόσο εντυπωσιακό, όσο και στα μαφιόζικα φιλμ του σκηνοθέτη: οι εναλλαγές διαθέσεων και ακραίων γκαγκ στήνουν ένα γκροτέσκο τσίρκο, που θα κέρδιζε πολλά σε οξύτητα και στιλιστική ευκρίνεια εάν ο Σκορσέζε δεν άπλωνε την αφήγησή του σε επικές διάρκειες.

Ντελιριακός και τολμηρός στα καλύτερά του, φλύαρος και διεκπεραιωτικός στα χειρότερά του, ο «Λύκος της Wall Street» μπορεί να μοιάζει με πανόραμα των αρετών και των ψεγαδιών του Σκορσέζε, αλλά όσο αφορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ο Λεονάρντο Ντικάπριο είναι στιβαρός, ακριβής και έτοιμος να σε εκπλήξει, υποδυόμενος συναρπαστικά όχι μόνο τη γραμμική εξέλιξη του ήρωά του, αλλά και τη μικρή αναπάντεχη πινελιά που πάντοτε κάνει την διαφορά.