Πλατεία Μοναστηρακίου, λίγο πριν από τις έντεκα το πρωί. Παρά το μουντό, «γκριζωπό» χρώμα του ουρανού και όλες τις ενδείξεις μιας τυπικής ημέρας, μια παρέα από νεαρά παιδιά, το χορευτικό γκρουπ Waveomatics, από το πουθενά έκαναν… δικό τους το πλακόστρωτο της πλατείας

Βροχή τα κέρματα
Ο τελευταίος δεν επιβράβευσε την προσπάθεια της ομάδας μόνο με το χειροκρότημά του. Στα δύο καπέλα που είχαν τοποθετηθεί στις άκρες του «αυτοσχέδιου» dancefloor, τα κέρματα έπεφταν βροχή. Όταν τα… windmills, headspins και 6-steps (φιγούρες breakdancing) καταλάγιασαν και η παρέα έκανε την τελευταία υπόκλισή της, δεν γινόταν, έπρεπε να μάθω περισσότερα για αυτούς.
 Με το όνομά τους να αποτελεί φόρο τιμής στον Niko Wave-o-matic Birakos, χορευτή που έφυγε από τη ζωή στις 23 Δεκεμβρίου του 2012, οι Waveomatics, μια παρέα 14 παιδιών, έχουν ξεπεράσει τα στενά όρια της πλατείας Μοναστηρακίου και έχουν κατακτήσει το διεθνές στερέωμα με τα χορευτικά τους. «Την ιδέα τού να κάνουμε σόου στον δρόμο την εμπνευστήκαμε από παλαιότερες ομάδες που έκαναν κάτι παρόμοιο από το 2004, αν και εμείς έχουμε ξεκινήσει από το 2009. Έκτοτε έχουμε εκπροσωπήσει την Ελλάδα ως ομάδα το 2013 στον διαγωνισμό χορού «Battle of the year international 2013» στη Γερμανία και έχουμε κατακτήσει και το« Βalkans battle of the year» στη Θεσσαλονίκη την ίδια χρονιά» εξηγούν τα μέλη της ομάδας. Το δεύτερο σπίτι τους, την πλατεία δηλαδή, δεν την ξεχνούν ποτέ και εμφανίζονται εκεί τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα.
«Έχουμε χρόνια που κάνουμε performances εδώ, άλλωστε πολλά παιδιά από την ομάδα μένουν εδώ κοντά. Το απολαμβάνουμε όμως κάθε φορά, και ο κόσμος ανταποκρίνεται θερμά» αναφέρουν οι Λι, Εμιλιάνο και Κλαούντιο, μέλη του γκρουπ. Βέβαια, όπως συμβαίνει συνήθως, τέτοια είδη μουσικής και χορού, όπως το breakdancing και το χιπ χοπ, είναι πάντα δακτυλοδεικτούμενα από τον κόσμο και θέλησα να μάθω πώς το βλέπουν και οι ίδιοι και τι σημαίνει για αυτούς να βγάζουν όλη τους την ψυχή μέσα από τον χορό και το χιπ χοπ: «Εμείς απλώς κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Γνωρίζουμε πως το breakdancing και η χιπ χοπ μουσική είναι παρεξηγημένα είδη από τα μίντια και την κοινή γνώμη, αλλά εμείς με τον τρόπο μας προσπαθούμε να δείξουμε στον κόσμο πως δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή τέχνης. Το breakdancing και η χιπ χοπ μουσική δεν πρέπει να θεωρούνται κάτι διεφθαρμένο και άγριο, και όσοι μας έχουν παρακολουθήσει αυτό το καταλαβαίνουν».
 
«Να γεμίζει η πλατεία»
Μπορεί τα χρήματα από τους περαστικούς να είναι ευπρόσδεκτα και ένα ισχυρό κίνητρο εν μέσω κρίσης, όμως δεν είναι ο κύριος σκοπός των εμφανίσεών τους στο Μοναστηράκι. Αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει, όπως μας λένε, είναι να διασκεδάζει ο κόσμος με τις εντυπωσιακές φιγούρες τους και να δει το breakdancing από την όμορφη πλευρά του: «Αυτό που μας αρέσει είναι όλο αυτό που γίνεται όταν χορεύουμε, δηλαδή να γεμίζει η πλατεία από κόσμο και εμείς να τους δίνουμε ένα σόου που θα τους κάνει να χαμογελάσουν». Βέβαια δεν αρνούνται πως ο χορός είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ενασχόληση: « Ο χορός είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας αφού μερικοί από εμάς από αυτόν συντηρούμε μέχρι και σπίτια». Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως τα παιδιά της ομάδας είναι όλα αυτοδίδακτα. Βλέπεις από ταλαντούχα αμούστακα δεκαπεντάχρονα μέχρι και εικοσιεφτάρηδες με κοινό παρονομαστή το πάθος για το breakdance, ή breaking όπως λέγεται και αλλιώς: «Αρχικά απλώς μας άρεσε και ξεκινήσαμε. Είναι μια διέξοδος, ένα δικό μας χόμπι που κατέληξε σε λατρεία, τη στιγμή που άλλα παιδιά της ηλικίας μας ασχολούνται με άλλα πράγματα και περνάνε αλλιώς το χρόνο τους, πίνοντας καφέδες ή πηγαίνοντας βόλτες». Κάποιοι μπορεί να μη σπουδάζουν, άλλοι μπορεί να μη δουλεύουν, αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς όμως είναι πως το γκρουπ ζει για να χορεύει και το βλέπεις στο βλέμμα των παιδιών τη στιγμή που επιδίδονται στις φιγούρες τους  ή όταν σου μιλάνε για αυτό. Τους δίνει ώθηση για τη συνέχεια και, όπως λένε, νιώθουν πως κάνουν κάτι ουσιαστικό, κάτι που αγαπάνε, ειδικά τώρα που η κρίση γύρω μας προσπαθεί να μας τα πάρει όλα χωρίς… επιστροφή.