Σταθερή, αν και ήρεμη, δύναμη του σύγχρονου ιαπωνικού σινεμά, ο Χιροκάζου Κόρε-έντα έχει εγκαθιδρύσει έναν αναγνωρίσιμο γλυκό ρεαλισμό, μια αμεσότητα στην κατάδειξη της ανθρώπινης χειρονομίας – αρετές που κατοικούν όχι μόνο στα πιο νατουραλιστικά εγχειρήματα, όπως το "Nobody knows", αλλά ακόμα και στο εντελώς παραμυθένιο "After life".

Τάση που επιβεβαιώνεται στο "Πατέρας και γιος", το σενάριο του οποίου είναι εμπνευσμένο από μια σωρεία αντίστοιχων πραγματικών περιστατικών που συνέβησαν στην Ιαπωνία του '60: μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, δυο οικογένειες συνειδητοποιούν ότι τα παιδιά τους ανταλλάχτηκαν κατά λάθος στην κλινική. Πρέπει το λάθος να επανορθωθεί όσο γρηγορότερα γίνεται; Προσπαθώντας να απαντήσουν σε μια ερώτηση γεμάτη γκρίζες περιοχές, οι δύο οικογένειες έρχονται όλο και πιο κοντά, σαν δύο πλανήτες που πλησιάζουν όσο περισσότερο γίνεται προσπαθώντας να μην συγκρουστούν.

Η προσέγγιση θα μπορούσε εύκολα να εκτελεστεί με μηχανική αυστηρότητα και σχηματικές κοινωνιολογικές αντιθέσεις, εάν ο Κόρε-έντα δεν ήταν ένας πραγματικός μαιτρ της παρατήρησης. Χτίζοντας χαρακτήρες και καταστάσεις μέσα από ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που άλλοι θα προσπερνούσαν, ντύνει την οδυνηρή αντιπαράθεση με φινέτσα και χιούμορ που λυτρώνουν. Έτσι, το αρχικά εύκολο δίπολο του απόμακρου καριερίστα και του εγκάρδιου πλακατζή αποκτά υπόσταση μέσα από ένα υπομονετικό σκάλισμα στο έδαφος της καθημερινότητας, μέχρι εκείνη αβίαστα να χαρίσει τους ποιητικούς καρπούς της.

Σπάνια βλέπουμε τόσο ρέουσες, γλυκές κι ανάλαφρες ερμηνείες στον ρεαλιστικό κινηματογράφο, σαν αυτές που δίνουν μικροί και μεγάλοι στο "Πατέρας και γιος". Ο Κόρε-έντα δεν καθοδηγεί τους ηθοποιούς του προς μια μεγάλη κορύφωση, αφού ούτε ο ίδιος παριστάνει πως έχει κάτι ριζοσπαστικό να πει για ένα θέμα τόσο οικουμενικό. Αυτό που μετράει εδώ είναι η συλλογή στιγμών τόσο φευγαλέων, όσο μια ανταλλαγή βλεμμάτων. Καταφέρνοντας να τις μετατρέψει σε κινηματογραφικά γεγονότα άξια λόγου, ο Κόρε-έντα αποδεικνύει πόσο σημαντικός δημιουργός είναι.