• Πλαστούργημα του Μαρτίου, στο πανώγραμμα.

Mυογράφημα
 
Στο χαρτί. Το αφημένο στο τραπέζι. Στα πλάγια με την άκρη να κάνει τη στρόγγυλη απορία.
Το μολύβι παρατημένο στο κάθετο κόβοντας στα δυο. Δυνατό γράψιμο.
Βαθύ στην αρχή και μετά απαλό.
Βελούδο της γλώσσας όταν αυτή προσέχει τα φωνάγματα.
Στο χέρι τα χείλια, να παίζουν στα δάχτυλα την επόμενη λέξη και το χάδι προσκύνημα στο τελευταίο φιλί να φροντίζει με σαφήνεια την εικόνα.
Ταίριαζε στο χαμηλό φως. Στους χαμηλούς ήχους.
Τοπίο καθιερωμένης απογοητεύσεως των πρωτογράμματων χρόνων.
Αληθινή υπαγόρευση της παιδικότητας.
Με πολλά ρήματα. Με αμέτρητα επίθετα. Με τις μετοχές της παθητικής.
Με την οργή. Δίχως αναπνοή. Να τρέχουν στα μολύβια τα φωνήεντα.
Στην κίνηση. Το άγγιγμα. Η ματιά στον λευκό τοίχο.
Και στη ζωγραφιά το παρανόημα.
Κι από πάνω μια γραμμή. Και μια άλλη. Πιο βαθιά.
Πάνω κάτω.
Στη χαρακιά. Σβήστηκε το παραμύθι. Κι από κάτω στο ξύλο μια γραμμή άφησε την υπογραφή της.
Στις Αποτυχημένες Καλολογικές ασκήσεις επί χάρτου!

Εξώφυλλον

Όπως ο οφθαλμός
Στο περίγραμμα
Πίσω από τον τοίχο
Στο επίχρισμα της αλλοιώσεως
Του τόπου και του χρόνου
Στη σκουριά της ψευδαισθήσεως
«Τι κάνεις;»
«Στον πληθυντικό, παρακαλώ!»
και έφυγε
«Να βάλω λίγο βροχή;»
και μπήκαν οι σταγόνες
στην επικεφαλίδα
«Μην ξεχάσεις να το διαβάσεις»
και έφυγε