Στο ίδιο έργο θεατές… και στη Γαλλία, όπου η Δεξιά ξέθαψε λίγο πριν από τις τοπικές εκλογές τη θεωρία των δύο «άκρων» με αποτέλεσμα να επωφεληθεί – ποιος άλλος; – η Ακροδεξιά φυσικά.

Στο ίδιο έργο θεατές… και στη Γαλλία, όπου η Δεξιά ξέθαψε λίγο πριν από τις τοπικές εκλογές τη θεωρία των δύο «άκρων» με αποτέλεσμα να επωφεληθεί – ποιος άλλος; – η Ακροδεξιά φυσικά.
 
Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε ότι η άνοδος της Ακροδεξιάς οφείλεται αποκλειστικά στην επικοινωνιακή στρατηγική του UMP, το φαινόμενο έχει στη Γαλλία – όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη – πολύ βαθύτερες ρίζες. Σίγουρα όμως η στάση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας όχι μόνο δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση του ακροδεξιού εφιάλτη, αλλά αντιθέτως τον τροφοδοτεί.
 
Το ότι οι «σοσιαλιστές» του Φρανσουά Ολάντ θα έτρωγαν τα χαστούκια τους ήταν αναμενόμενο. Ο Ολάντ έχει σπάσει κάθε ρεκόρ αντιδημοφιλίας, η ανεργία συνεχίζει να βρίσκεται σε ιστορικό υψηλό, η οικονομία τρεμοσβήνει και η Μέρκελ του έχει ράψει το στόμα. Ούτε όμως και η παραδοσιακή Δεξιά έδειχνε ικανή – όπως αποδείχτηκε και εκ των υστέρων – να κεφαλαιοποιήσει τη δυσαρέσκεια. Αντιθέτως, η Μαρίν Λεπέν καλλιεργούσε το έδαφος από καιρό για τη μεγάλη επιστροφή του Εθνικού Μετώπου στο πολιτικό προ­σκήνιο. Θα μου πείτε, έλαβε μόλις (!) 5,9% σε εθνικό επίπεδο… αυτό όμως δεν έχει και τόση σημασία, διότι δεν κατέβασε παντού υποψηφίους. Για να δει κανείς την πραγματική του δύ­ναμη, θα πρέπει να παρατηρήσει τι ακριβώς συνέβη εκεί όπου είχε υπο­ψηφίους και να συγκρίνει τα αποτε­λέσματα με αυτά του 2008.
 
Σημείωσε σκορ

Τότε θα ανακαλύψει ότι – πέραν του γεγονότος ότι εξέλεξε έναν δή­μαρχο από τον Α’ γύρο και ότι οι εκλε­κτοί του προηγούνται σε μερικούς ακόμη για τον Β’ γύρο – το Εθνικό Μέ­τωπο συγκέντρωσε περί τις 1 εκατ. ψήφους σε σχέση με τις 144.017 που έλαβε το 2008 και ότι… όπου κι αν κατέβασε υποψηφίους σημείωσε σκορ κατά μέσο όρο 16,5% σε σχέση με 9,22% που είχε καταγράψει στις προηγούμενες δημοτικές. Τέλος, στις 20 πόλεις όπου έλαβε τα μεγαλύτερα ποσοστά, ο μέσος όρος αυτών άγγιξε το 37,9%… ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος ήταν μόλις 14,2% το 2008.
 
Καλώς ή κακώς, μια από τις αιτίες που το εθνικό Μέτωπο παρελαύνει ανενόχλητο στη γαλλική πολιτική σκηνή είναι η στάση των παραδοσιακών κομμάτων… και κυρίως της Δεξιάς η οποία έβαλε τέλος μια για πάντα στο δόγμα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». η συγκεκριμένη «γραμμή» γεννήθηκε στις τοπικές εκλογές του 1998, όταν πολλοί υποψήφιοι της Δεξιάς κατάφεραν να διατηρήσουν το αξίωμά τους χάρη στις ψήφους της ακροδεξιάς. Ο Ζακ Σιράκ αντέδρασε τότε ανακοινώνοντας πως το UMP «δεν θα συμμαχήσει ποτέ με το εθνικό Μέτωπο» και διέγραψε τους διαφωνούντες. η «ανταμοιβή» για τη στάση του ήρθε στις προεδρικές του 2002, όταν στον δεύτερο γύρο προκρίθηκε   μαζί   με τον ίδιο και ο ηγέτης της ακροδεξιάς Ζαν Μαρί Λεπέν.
 
Το «δημοκρατικό τόξο»
 
Οι σοσιαλιστές κάλεσαν τότε τους ψηφοφόρους τους να στηρίξουν μαζικά τον Σιράκ, όπερ και εγένετο. Η έννοια του «δημοκρατικού τόξου» συνέχισε να εφαρμόζεται επιτυχώς και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (κυρίως δημοτικές)… μέχρι που ήρθε στην εξουσία ο Νικολά Σαρκοζί. Στις τοπικές εκλογές του 2011, ο τότε Γάλλος πρόεδρος βάζει τέλος στο δόγμα Σιράκ και ζητάει από τους ψηφοφόρους της Δεξιάς – όπου έχει αποκλειστεί ο υποψήφιος του UMP από τον δεύτερο γύρο – να μη στηρίξουν «ούτε το Εθνικό Μέτωπο ούτε τους σοσιαλιστές». Η Ακροδεξιά καταγράφει σημαντικά κέρδη στις κάλπες. Το 2012… οι διάδοχοι του Σαρκοζί στα ηνία του UMP επιβεβαιώνουν πως το δόγμα Σιράκ αποτελεί παρελθόν. Πλέον το «ούτε – ούτε» (όπως το αποκαλούν) έχει εδραιωθεί… και μάλιστα με την ενδεδειγμένη «αιτιολογία»: Η Δεξιά, υποστηρίζει η ηγετική ομάδα του UMP, «δεν μπορεί και δεν πρέπει να στηρίξει κανένα από τα δύο άκρα». Και εκεί, να φανταστεί κανείς, δεν υπάρχει καν ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.