«Ντομ Χέμινγουεϊ» είναι όχι μόνο ο τίτλος της ταινίας του Ρίτσαρντ Σέπαρντ, αλλά και το όνομα του πρωταγωνιστικού ήρωα που υποδύεται ο Τζουντ Λο.

«Ντομ Χέμινγουεϊ» είναι όχι μόνο ο τίτλος της ταινίας του Ρίτσαρντ Σέπαρντ, αλλά και το όνομα του πρωταγωνιστικού ήρωα που υποδύεται ο Τζουντ Λο. Κι αυτό δεν είναι το μόνο σημάδι των εμφανών προθέσεων των δημιουργών της ταινίας να χαρίσουν στο κοινό έναν εμβληματικό, απαράμιλλα κουλ χαρακτήρα που κατά κάποιον τρόπο θα θυμίζει τον Μάικλ Κέιν των παλιών καλών ημερών – δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι ο Λο έχει παίξει τον ρόλο του Κέιν στο ριμέικ του «Άλφι» αλλά και στο ριμέικ του «Σλουθ», όπου μάλιστα συμπρωταγωνιστούσε με τον βετεράνο πλέον σταρ. Πίσω στα δικά μας, ο Τζουντ Λο αφήνει φαβορίτες και προσπαθεί πολύ σκληρά για να χτίσει τον μύθο του ως εξπέρ των διαρρήξεων που βγαίνει από τη φυλακή ύστερα από δώδεκα χρόνια και αποφασίζει να κάνει το παν για να καλύψει το κενό. Κάπου εδώ η ιστορία ανακατεύει διάφορα στυλ και προθέσεις που δεν επικοινωνούν οργανικά μεταξύ τους, καθώς ο Ντομ μπορεί να εκτοξεύει θανατηφόρες ατάκες και να διαθέτει ωμή γοητεία, αλλά ταυτόχρονα παραμένει δέσμιος ενός πεζού μοραλισμού που φέρνει τις περιπέτειές του σε γλυκανάλατα νερά. Λίγα πράγματα μπορούν να είναι λιγότερο απολαυστικά από το να στριμώχνεις παλιομοδίτικα αρχέτυπα μέσα στον κορσέ της πολιτικής ορθότητας.