Συνήθεια χυδαιότητας θα μπορούσε να είναι το μεταμύθιον μίας εμπεριστατωμένης μελέτης για τη συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους.

Mυογράφημα

Στο κέντρο του λιμένος. Απέναντι της εισόδου.
Στην μπούκα. Με την πλώρη να βασανίζεται.
Ανάμεσα στα δυο χρώματα.
Με τον ήχο να ανακοινώνει την εικόνα.
Ενώ η σκιά από την τσιμινιέρα σχημάτιζε τον προσανατολισμό.
Στο βλέμμα η σκόνη να κατασκευάζει το δάκρυ.
Και η φωνή να σιγοτραγουδά τον άνεμο που φυσά ανακατεύοντας.
Χαρτιά και πεταμένα υπόλοιπα, παρείσακτα σημειώματα των περασμένων να στροβιλίζονται.
Άνθρωποι να παρασύρονται στην πολυλογία του ανεξέλεγκτου. Γυναίκες να κρατάνε με τα δυο χέρια την αποκάλυψη και αρσενικά να παρατηρούν φευγαλέα το στιγμιότυπο.
Περιστατικά της μεταφοράς όταν στο καφενείο τα σχόλια άλλοτε στα σιγανά άλλοτε στα δυνατά έδιναν την προστακτική στις οδηγίες.
Πάρ’ το αλλιώς, να βολοδέρνει η φωνή και το γέλιο να τρέχει στο ανακάτεμα.
Κι όταν στην μπίντα πέφτουν τα σκοινιά, στέκονται τα πλευρά, στο καλωσόρισμα.
Δίχως να έχει τον ήλιο.
Σκέτα τα σύννεφα. Με την καχυποψία της βροχής.
Στα λίγα λόγια.
Με την έκφραση αποσβολωμένη στον καπνό που σκορπίζεται.

Κάβος

Στην κάθετο
Της ευθείας
Αποχώρισμα
Της επιλογής
Ψευδαίσθηση διαφορετικότητας
Επιφάνεια χαραγμένη γλυπτή
Νησαία αίσθηση
Στη λεπτομέρεια
Της αποβάθρας
(…είχε χαμηλώσει κι έβλεπε με το μεγάλο γυαλί…)
έγραφε στη σελίδα
με το πλακόστρωτο στα γόνατα
σημάδι στο κόκκινο
«τρέχα γρήγορα»
(κι έσκυψαν και οι δύο)
πόση θάλασσα