Η είδηση είναι για γέλια και για κλάματα. Για γέλια, γιατί η εθνική ευρηματικότητα βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα και τυγχάνει γενικής εφαρμογής.

Από την άλλη, είναι για κλάματα, γιατί παρά τη μεγάλη και βασανιστική περιπέτεια που τραβήξαμε και τραβάμε, κανείς σε αυτόν τον τόπο δεν δείχνει να συνετίζεται, να προσαρμόζεται στις επείγουσες και αναγκαίες αλλαγές που οφείλουμε να κάνουμε, παρά όλοι μένουν σταθερά και αμετάκλητα στην… «παλιά μας τέχνη κόσκινο». Πονηριά και κουταμάρα σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αυτοκαταστροφής…

Είναι σα να μην επιθυμεί, θαρρείς, κανείς από μια βαθύτερη πεποίθηση να κάνει το σωστό, από μια πεποίθηση που διατηρεί θρησκευτικά χαρακτηριστικά – αν αναλογιστούμε τη θρησκευτική ευλάβεια με την οποία τηρούνται η παραβατικότητα και η άρνησή μας στο να είμαστε νομοταγείς. Η εφαρμογή του νόμου σε αρκετές περιπτώσεις μάς προκαλεί αισθήματα ντροπής, σα να παραβιάζουμε -όποιος υποχρεώνεται να εφαρμόσει τον νόμο αναγκαστικά- μιαν αξιακή παράμετρο των παραδόσεών μας…

Με αυτά και με τ’ άλλα, έχουμε φτάσει μετά από μια πολύχρονη και επώδυνη περιπέτεια στο ίδιο σημείο μηδέν, να έχουμε εδραιωμένη μέσα μας την παραδοχή ότι τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό τον τόπο, ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι χρεοκοπημένο από την κορυφή έως τα νύχια και ότι η μόνη μας διέξοδος είναι να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και την πάρτη μας γενικά – πράγμα που ως λαός το εφαρμόζουμε αδιαλείπτως και με συνέπεια.

Αναρωτιέται κανείς, στην προσπάθειά του να κατανοήσει την πραγματικότητά μας, πώς είναι δυνατόν να δείχνουμε τόσο συνεπείς στις κακές και καταστροφικές μας συνήθειες και τόσο δραματικά ασυνεπείς σε ό,τι μπορεί να μας χαρίσει μια ευνοϊκότερη προοπτική…