Ανεπίγνωστα με τη μεγαλαυχία της χυδαιότητας.

Mυογράφημα

Στο γείσο. Με τη σκόνη να φουσκώνει.
Και το νερό. Ρυάκι σκοτεινό. Το πεζοδρόμιο στη ματιά. Και τα σκαλίσματα. Μονόλογοι της ώρας. Με ένα καρφί και μια πέτρα.
Στο κόσμημα. Στο φόρεμα τα λουλούδια. Ένα. Γραμμές. Και το όνειρο.
Λέξεις με κτύπους. Αυλακιές στο μάρμαρο. Δυο γράμματα.
Κι ανάμεσα μια τελεία. Αριθμοί. Ημερομηνία.
Στη μέση του δρόμου. Οι όρθιοι δίχως το όνομα.
Με τις αποσκευές. Κουβεντολόι, φωνές πνιχτές δίπλα στον αέρα.
Κι η ιστορία. Στο αποτύπωμα.
Με την ακινησία στη φαντασία της συνέχειας.
Στο πλάι μισάνοιχτη. Από πανί. Με έναν ήλιο κεντημένο πελώριο.
Ένα μαντίλι γαλανό. Με ένα κόκκινο σημάδι. Να πέφτει στα πλευρά. Και τα δάχτυλα. Στην ιεροτελεστία. Στο άγγιγμα. Να φέρνουν στο μεταξωτό το αγκάλιασμα.
Αργά. Όπως η γέννηση. Αργά. Όπως το φιλί στον πρόλογο.
Στο πρόσωπο. Οι σταγόνες.
Και τα χείλια να παίρνουν τον αέρα. Βαθιά.
Και στο φύσημα. Το σύννεφο.
Να τρέχει η σκόνη σαν τη βροχή.
Και στην πέτρα. Ανάγλυφη η υπογραφή.

Κήπος

Στα δάχτυλα
Ο ψίθυρος
στην εγκατάλειψη
Με το κύμα
στα κεφαλαία
Φύτρωσε εκεί πάνω
Με το κρυμμένο κόκκινο
Και το βότσαλο
«Πώς σε λένε;»
«Δεν με λένε»
Ευπλόκαμος
γλυπτή εντύπωση
Η σκιά
Χνούδι του χρόνου
Ξεφωνητό της συλλαβής
Στο γαλανό
της μυρουδιάς
το απρόσμενο