Υπόλοιπον ερμηνεύματος η αποφώνηση της αναμνήσεως. Και στη διαστρέβλωση το ψευδολόγημα ξεκαθαρίζει τη σύνδεση απογυμνώνοντας την ψιμυθίωση των προτάσεων.

Mυογράφημα

Με το μαύρο φόρεμα. Στις πτυχές που φτιάχνει η σκιά.
Όταν θέλει το φως να μεσολαβήσει στα απρόσμενα.
Στην άκρη, εκεί όπου ο βράχος έσβηνε τη στεριά.
Με το κρυμμένο φεγγάρι.
Με τα αστέρια να κάνουν κόμπους στη νύχτα. Με τις επιγραφές να δίνουν στην τεθλασμένη τα χρώματα.
Κάτω από τον φανοστάτη. Με τα χέρια δεμένα μπροστά.
Στου βοριά το ανέμισμα με τη στιγμή να μεγαλύνει την αισθαντικότητα.
Στο ξεφτισμένο κάθισμα. Η περιπλάνηση. Η σιωπή.
Με το γυαλί να γονατίζει στον οίκτο.
Στην υγρασία της ψευδαισθήσεως.
Αλμύρα στα χαράγματα του χρόνου. Φωνή της φράσεως. Μονόλογος του υπερσυντέλικου. Δίπλα απ’ την πέτρα.
Στο χάδι της θάλασσας.
Στο πέρασμα, με το τυπικό στην πρωτοκαθεδρία.
Υποκλίσεις και χαμόγελα. Νεύματα και χαιρετισμοί. Στην αποβάθρα του καθιερωμένου χρόνου.
Ο φανοστάτης γυμνό σίδερο.
Με το στεφάνι να γέρνει στα κύματα.
Η εγκατάλειψη.
Πίσω. Με τα απλωμένα δάχτυλα. Στην πρόταση.
Στα κλειστά μάτια. Η μικρή πόρτα.
Και ένα όνειρο.

Φωνή

Ερατεινή
Στα καμώματα της μεσημβρίας
Υποψίθυρος άγιος
Του ανομολόγητου
Αντίπερα
Του μύθου
«Είχε κλέψει τα μαύρα πανιά»
Κι ο βράχος
«είχε χαθεί στη θάλασσα»
Πέλαγος
Του τίθημι
«τι απέγινε;»
Ξέφυγε στην Ώρα
«και μετά;»
Η μεταμόρφωση
Διαστρέβλωσε
Την αυταπάτη