Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιβεβαίωσε στην κάλπη της Κυριακής τον χαρακτηρισμό «σουλτάνος» με ένα ποσοστό 53% της λαϊκής ψήφου που τον εξέλεξε πρόεδρο της Τουρκίας. Οι γιγαντιαίες κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου δεν τον κλόνισαν, ενώ η κεμαλική αντιπολίτευση αποδείχθηκε ελάχιστη ως απειλή. 

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιβεβαίωσε στην κάλπη της Κυριακής τον χαρακτηρισμό «σουλτάνος» με ένα ποσοστό 53% της λαϊκής ψήφου που τον εξέλεξε πρόεδρο της Τουρκίας. Οι γιγαντιαίες κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου δεν τον κλόνισαν, ενώ η κεμαλική αντιπολίτευση αποδείχθηκε ελάχιστη ως απειλή. Φυσικά το πρώτο μεγάλο ζήτημα είναι πώς ο πανίσχυρος πρόεδρος της γείτονος θα διαχειριστεί την εξουσία του.

Ήδη, άρχισαν να χτυπάνε τα τέλια με το Ισραήλ, καθώς Τούρκοι ακτιβιστές αποφάσισαν, τέσσερα χρόνια μετά τη σφαγή στο πλοιάριο «Μαβί Μαρμαρά» και τη διπλωματική ρήξη με το Ισραήλ, να ξαναπάνε στη Γάζα, την ώρα που ο Ερντογάν κατηγορεί το Ισραήλ για «γενοκτονία» και «κρατική τρομοκρατία» λέγοντας ότι «έχει ξεπεράσει τον Χίτλερ σε βαρβαρότητα».

Με δεδομένο ότι η μεσανατολική πολιτική της Τουρκίας την εξέθεσε τα τελευταία χρόνια σε πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως με συνέπεια να μην αποσπάσει διπλωματικά κέρδη και να μην αυξήσει την επιρροή της στην εύθραυστη αυτή περιοχή, θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε αν η προηγούμενη στρατηγική, εμπνεύσεως του Αχμέτ Νταβούτογλου, θα υποστεί αναθεώρηση.

Μια από τις επείγουσες προτεραιότητες για τον νέο πρόεδρο της Τουρκίας είναι η συνταγματική αλλαγή, που θα του δώσει περισσότερες και πιο ουσιαστικές εξουσίες. Στο πλαίσιο αυτό αναμένεται να ενισχύσει τη σχέση του με το κουρδικό στοιχείο της χώρας, το οποίο προσβλέπει σε αναγνώριση περισσότερων δικαιωμάτων – άλλωστε με αυτό το αίτημα φαίνεται ότι σημαντική μερίδα των Κούρδων του έδωσε την ψήφο του στην προεδρική εκλογή.

Κρίσιμη επίσης πρέπει να θεωρείται η περαιτέρω εξομάλυνση των σχέσεων της Τουρκίας με τους Κούρδους του Ιράκ, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ασφαλιστική δικλίδα έναντι των κινδύνων από τη διαφαινόμενη διάλυση της πολύπαθης χώρας, αλλά και να προσφέρει στον Ερντογάν πρόσβαση στις πετρελαιοφόρες περιοχές του ιρακινού Κουρδιστάν.

Όμως ο Ερντογάν έχει κατ’ επανάληψη χρησιμοποιήσει την εξωτερική πολιτική με το βλέμμα στο εσωτερικό της Τουρκίας και με στόχο την αύξηση της πολιτικής του επιρροής. Ως εκ τούτου κάθε πρόβλεψη θα πρέπει να θεωρείται παρακινδυνευμένη, καθώς ο ίδιος συχνά δείχνει απολύτως προσηλωμένος στην παγίωση και επέκταση της προσωπικής ισχύος του, με όλους τους κινδύνους βεβαίως που περικλείει μια τακτική όπως αυτή.

Όσο για τα ελληνοτουρκικά, ο Ερντογάν δεν αφίσταται των παραδοσιακών θέσεων της Τουρκίας και συνεπώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για προοπτική περιστολής των τουρκικών απαιτήσεων στο Αιγαίο και τη Θράκη, ενώ είναι αμφίβολο το αν θα επέλεγε να κάνει μερικά βήματα πίσω προκειμένου να «διευκολύνει» κάποιου είδους λύση του Κυπριακού.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.