«Παρακαλούνται οι κύριοι επισκέπτες όπως εξέλθουν. Το πλοίο αναχωρεί σε λίγα λεπτά».

Mυογράφημα

Με τη φωνή να αντιστέκεται. Και το χνότο στο τζάμι.
Στα σχήματα η ομίχλη. Οι σταγόνες.
Ανασεμιές της μιας λέξης στο προσκύνημα.
Ψίθυροι.
Γκρίζα πρόσωπα κάτω από τη βροχή.
Σιγανά σαν τα μυστικά.
Και εκείνο το χάδι. Άγγιγμα τελευταίο.
Και το φιλί. Παγωμένο. Στο κλειστό στόμα.
Μίλα μου, είπε.
Κι έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τη μεγάλη σκιά που ’φτιαχνε το σύννεφο.
Στο ξάνοιγμα ένα φως να ανακατεύεται.
Να κρύβεται καλά στα μάτια το κόκκινο.
Ένα λουλούδι στα δάχτυλα.
Κι απέναντι η θάλασσα. Να ’χει το βλέμμα στην αγκαλιά της.
Τα μεγάλα μάτια. Στα κύματα.
Και το δάκρυ να ταξιδεύει.
Στα χνάρια της απεραντοσύνης.
Με έναν χαιρετισμό πένθιμο.
Όπως χάνεται ο έρωτας.
Όταν ξεχνιέται!

Αποχαιρετισμός



Στην ύστερη εκφορά

Του λόγου

«Σ’ αγαπώ πολύ, παλληκάρι μου»

Σιωπή

«Κι εγώ»

Φωνή του επιμυθίου

Ο έρωτας

Όπως ο θάνατος