Όταν η ανάγνωση περιορίζεται στα όρια του συναισθήματος η νοητική λειτουργία πραγματεύεται τα πλάγια γράμματα των παραπομπών και επεξηγεί φροντίζοντας την καθιέρωση της λοιδορίας.

Mυογράφημα



Με την σιωπή να φεύγει.

Τα σχήματα όπως τα αποτυπώματα.

Τα πρόσωπα στεγνά. Τα λόγια σφιγμένα στα χείλια. Σύννεφα.

Βλέμματα στο περιστύλιο. Στα παλιά μάρμαρα.

Στις χαραγμένες γραφές. Με τον αριθμό να υποτάσσεται. Στην περασμένη λέξη. Στον χρόνο.

Σκαλοπάτια αδειανά. Μόνο κάποια πατήματα.

Και ένα τριαντάφυλλο. Ασέλγεια πάνω στο λευκό. Στην απορία.

Όπως ξεχώρισε έξω απ’ το πλήθος.

Στην σκοτεινή καμάρα δίπλα στην βρύση.

Ανάγλυφη όπως το μεγαλείο.

Στην μελαγχολία του αιφνίδιου.

Όπως η ξαφνική βροχή ρίχνει το φόβο στις αισθήσεις.

Στην πρόταση.

Δίχως τα σύμφωνα, η κραυγή έτρεξε στην ματιά.

Και μάτωσε.

Η στιγμή. Μοναξιά της αναπολήσεως. Κλητική της σκέψης.

Στην αιωνιότητα.

Ένα άστρο. Και μια οξεία. Σαν μαχαιριά.

Ο Έσπερος. Η θύελλα.

Περιλάλητη υμνωδία των ανέμων

Στο υπόλοιπο της ερημίας.

Άκανθος

Περιδέραιο της μελαγχολίας
Η πέτρα
Στον περίγυρο
Του Επιμανούς
Πολύφημου ανέμου
Γλυπτό της Αλκίππης
Σκοτεινό
Της θλίψεως
Νυχτωδία
Ερωτική
Πανδαισία
Μεγαλοπρέπεια της ουσίας
(έτσι όπως έβγαινε η θάλασσα)
άνω στα μεγάλα μάτια