◆ Εν Τήνω με τη λευκή καταιγίδα να απλώνεται φροντίζοντας τη μελαγχολία.

Mυογράφημα

Ήταν ψηλά. Ο αέρας κρυμμένος βαθιά.
Στα χέρια κλειδωμένο το σώμα.
Με τις άσπρες συλλαβές να φτιάχνουν θεατρικά παραστρατήματα.
Με το στόμα ανοιχτό να μπαίνει στα σωθικά η πρόταση.
Και το βλέμμα να κλείνει στην υγρασία του την απάντηση.
Στη δυνατή κραυγή στα παγωμένα ένα σπασμένο κούτσουρο.
Με την απουσία του χρώματος να παραμερίζει τη μονοτονία της βρεγμένης γης.
Πληγωμένος καιρός, ξέβρασε στα απόκρημνα το παλιό σκαρί.
Κι ο νους κατάρα της σκέψης χάλασε στα σκοτεινά το παραμύθι με τα φεγγάρια.
Στο χάραγμα ένα αυλάκι με τα γράμματα.
Ανάγλυφη εικόνα της φαντασίωσης.
Και οι νιφάδες με τα άμφια, ακολουθία της λιτανείας του απρόσμενου, στην αυθάδεια της γραφής διαφώνησαν.
Πέπλο φορεμένο διάφανο. Ένα μικρό ρυάκι.
Απλωμένο νησί.
Με τα αλλιώτικα να καμαρώνουν τα στολίδια τους.
Στα μακριά η θάλασσα.
Παγίδα της λευτεριάς ξεσκόνιζε τα κύματα.
Σαν τη Χιόνη που ’ψαχνε το αίμα της
Δακρύζοντας.

Συνάθροισμα

Άδειοι θρόνοι
   Δίχως σημασία
Περάσματα των σωμάτων
   απ’ τις πληγές που βράχηκαν
Αμηχανία
Στη βεβαίωση
   Έπιασες το γυαλί
Ο κρότος τσάκισε το βλέμμα
   Πικρά νοήματα
Μια πεταλούδα τίναξε την ομορφιά
   στο σκοτάδι
Κάνει κρύο
   Μη ρωτάς
Κρύψου
   Στα χέρια σου
Έτσι είναι η αλήθεια