Το 2015 κινδυνέψαμε άμεσα με την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την καταστροφική επιστροφή στη δραχμή, γνωρίσαμε για πρώτη φορά την επιβολή των capital controls, καταβυθίστηκε η επιχειρηματικότητα, το εμπόριο και οι συναλλαγές εντός και εκτός Ελλάδας, «διαπραγματευτήκαμε» και τελικά υπογράψαμε την χειρότερη εκδοχή του μνημονίου  τινάζοντας στον αέρα όλες τις θυσίες του ελληνικού λαού ο οποίος εμπαίχτηκε σκληρά  όσο ποτέ άλλοτε από βουνά ψεμάτων και υποσχέσεων – ενώ  ο κίνδυνος ενός ολέθριου Grexit  μοιάζει να μην έχει φύγει από τη ζωή μας…

Ιστορικά, η χρονιά αυτή σημαδεύτηκε από ένα πρωτοφανές για τα πολιτικά χρονικά της χώρας εκλογικό αποτέλεσμα όπου ένα κόμμα της Αριστεράς κέρδισε την πρώτη θέση και την δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας. Από την πρώτη στιγμή και υπό τον οίστρο των πανηγυρισμών, πέρασε σχεδόν δίχως καμιάν αντίδραση το γεγονός  ότι ως κυβερνητικός εταίρος τού ΣΥΡΙΖΑ επελέγη ένα κόμμα ακροδεξιών αποκλίσεων, ομοφοβικό, με γραφικές μιλιταριστικές φαντασιοπληξίες και παραθρησκευτικές διασυνδέσεις – ένα κόμμα καρικατούρα, ένας θίασος γραφικών περιθωριακών πολιτικών. Συνεπεία αυτών των «συνεργασιων» και πριν καν αναληφθεί η διακυβέρνηση της χώρας από το κυβερνητικό συνονθύλευμα, είχε ήδη αρχίσει η αποδόμηση της αριστερής φιλολογίας, των «προοδευτικών» μύθων, της ριζοσπαστικής φαντασιοκοπίας.  

Πραγματώθηκε μια πέρα από κάθε φαντασία συνεργασία  ριζοσπαστών και ενός ακροδεξιού, γραφικού κομματικού μορφώματος η οποία επισφραγίστηκε  δυο φορές σε ένα διάστημα δέκα εφιαλτικών μηνών ασυνάρτητης διακυβέρνησης, με εναγκαλισμούς και πανηγύρια. Η πλήρης αναισθησία στην  παρά φύσιν αυτή συμμαχία υποδηλώνει και το βάθος της κρίσης  στο οποίο περιδινούνται κοινωνία και πολιτικό σύστημα.

Και η κρίση αυτή φαίνεται να έχει ακόμα μακρύ δρόμο καθώς  όλες οι εξελίξεις δείχνουν ότι θα χρειαστεί διεύρυνση της κυβερνητικής συμμαχίας την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί προς την πλευρά της -εκπάγλου καλλονής- Ένωσης Κεντρώων τού πολιτικού φαινόμενου Βασίλη Λεβέντη, στο πρόσωπο του οποίου εναποθέτει πλέον  η χώρα  την διαχείριση και την λυτρωτική έξοδό της από την κρίση!

Πειραματισμοί, αστειότητες, ακρότητες, και κυρίως επικίνδυνοι, τυχάρπαστοι και τυχοδιώκτες μαθητευόμενοι μάγοι έφεραν ήδη στο πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης την χώρα στο χείλος τού γκρεμού,  ανεπανόρθωτα τραυματισμένη στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Κάθε απομεινάρι δικαιώματος πολιτικού, εργασιακού, κοινωνικού εξαερώθηκε με καταιγιστικούς χρόνους δίχως να αρθρωθεί  -για την χαμένη τιμή των εννοιών του ριζοσπαστισμού-  καμιά διαμαρτυρία. 

Η χώρα ισοπεδώθηκε και θυσιάστηκε ένα δυσανάλογα μεγάλο κομμάτι του μέλλοντος των επόμενων γενεών στο όνομα του «νέου», της «προόδου» και της «αλλαγής». Η πολιτική απάτη ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο «επίτευγμα». Η αλήθεια αντιστράφηκε, η λογική καταποντίστηκε και η κρίση έλαβε χαώδεις διαστάσεις με τρεις προσφυγές στις κάλπες από τις οποίες οι δυο ήταν παρωδία εκλογών για πολλούς λόγους αλλά κυρίως γιατί -με τεράστιο κοινωνικό και εθνικό  κόστος- καλύφθηκαν εσωκομματικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ημιπαράφρονες αντιμαχόμενες φατρίες…

Τελικά όλα έγιναν χειρότερα και το πλέον συντριπτικό είναι ότι το μόνο που μας περιμένει είναι επίσης το χειρότερο αφού η πολιτική μας ζωή έχει πάρει αυτήν την κατεύθυνση μέσα από μια γενικευμένη μη ελεγχόμενη και ασυνάρτητη επίθεση απαξίωσης, όπου οι ιδεολογίες απώλεσαν το νόημά τους με αντάλλαγμα την εξουσία.