Ως Ξανθόπουλος της Αριστεράς, το καμάρι της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ αιτιολογεί μια σειρά άθλιων κομματικών  διορισμών της μητέρας του, του αδελφού του και της φίλης του ως χρεωστούμενα της ελληνικής κοινωνίας και της δημοκρατίας στους αγώνες του παππού του. Εκτός τού ότι κακοποιεί βάναυσα την ιστορία που την ερμηνεύει με οικογενειακά κριτήρια και βλακώδεις απαράδεκτους ηρωικούς συναισθηματισμούς που ανακαλούν έναν σκοταδιστικό μεσαίωνα σκέψης, ντροπιάζει και τους όποιους -και υπό κρίση- αγώνες του παππού του που επικαλείται.  Επίσης, ντροπιάζει ολόκληρη τη νεολαία, που αγωνίζεται να βρει εργασία πιστεύοντας στην αξιοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ που θα φέρει το Νέο στην θέση του Παλιού και τις ίσες ευκαιρίες με μέτρο την αξιοσύνη της φιλενάδας του γραμματέα της νεολαίας μιας θλιβερής και ανυπόφορης πλέον Αριστεράς. Ντροπιάζει και τον εαυτό του -αν έχει στοιχειώδη συνείδηση…- που δεν παραιτείται. Ντροπιάζει και τον ήδη ντροπιασμένο πρωθυπουργό που δεν τολμά να τον εγκαλέσει…

Δεν συνεχίζω, λόγω αποτροπιασμού, και ολοκληρώνω παραθέτοντας  απλά το σχετικό συγκλονιστικό σχόλιο του Πέτρου Τατσόπουλου.

«Eίμαι έξι μήνες στο βουνό. Ζέχνω. Ξεπαγιάζω. Πεινάω. Τρώω φύλλα από τα δέντρα. Πίνω νερό από τις γούρνες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Φοβάμαι ότι, την ώρα που κοιμάμαι, θα φάω καμιά σφαίρα. Πρέπει να προλάβω. Να σκοτώσω αυτούς που θέλουν να με σκοτώσουν. Μονάχα ένα όραμα με κρατάει όρθιο. Να διορίσει ο εγγονός μου τη φαμίλια στο δημόσιο».