Όντως στη Συνθήκη του Λονδίνου της 6ης Ιουλίου 1827, οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), παρακινούμενες από την επιθυμία ενίσχυσης της επιρροής τους στα Βαλκάνια, αποφάσισαν την ειρήνευση στην Ελλάδα προτείνοντας παράλληλα στον Σουλτάνο Μαχμούτ Β’ την παραχώρηση ανεξαρτησίας στους Έλληνες. Ωστόσο, η οριστική ανεξαρτησία του νέου ελληνικού κράτους παγιώθηκε δυόμισι χρόνια αργότερα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, όπου και πάλι δεν υπήρχε ελληνική εκπροσώπηση. Με την υπογραφή του πρωτοκόλλου από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία στις 3 Φεβρουαρίου του 1830, η Ελλάδα αναγνωρίζεται για πρώτη φορά με επίσημη, διεθνή διπλωματική πράξη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, το οποίο θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός. Ακολουθεί η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης ή όπως αποκαλέστηκε ο «Τελικός Διακανονισμός της Κωνσταντινούπολης», «Κάλενταρ Κιοσκ», στις 7 Μαΐου 1832. Πρόκειται για τη γραπτή συμφωνία που συνήφθη για τον τελικό διακανονισμό μεταξύ της Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και με την οποία η δεύτερη αποδεχόταν τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους με συγκεκριμένη οριοθεσία, ως αποτέλεσμα του ένοπλου ελληνικού αγώνα της ανεξαρτησίας των ετών 1821 – 1829, που είχε προηγηθεί.

 

Όλων αυτών των διπλωματικών διευθετήσεων είχε προηγηθεί η περίφημη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, που τερμάτισε ουσιαστικά την εκστρατεία του Ιμπραήμ και άλλαξε τη ροή των πραγμάτων ανοίγοντας τον δρόμο για τη δημιουργία ενός ελληνικού κράτους. 

 

Στον αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας, ιδιαίτερο και σημαντικό ρόλο έπαιξε η διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος και κυρίως το γεγονός της σύνδεσης των αγωνιζόμενων Ελλήνων με την αρχαιότητα. Έτσι, στην Ευρώπη δημιουργήθηκε ένα πρωτοφανές ρομαντικό φιλελληνικό κίνημα που συνέδεε τους σύγχρονους Έλληνες με τους αρχαίους τους προγόνους. Η κλασική Ελλάδα συνδέθηκε με τους καταδυναστευόμενους μακρινούς της απογόνους προκαλώντας έναν γενικότερο ενθουσιασμό στους φιλελεύθερους κύκλους της Ευρώπης. 

 

Ένα από τα λιγότερα γνωστά, εν τούτοις χαρακτηριστικό δείγμα αλληλεγγύης και φιλελληνισμού, είναι το ποίημα του φιλέλληνα Άγγλου ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ με τίτλο «Ελλάς», στον πρόλογο του οποίου διατυμπανίζεται (δύο αιώνες νωρίτερα!) το «Είμαστε όλοι Έλληνες»! 

 

«Όλοι είμαστε Έλληνες. Οι νόμοι μας, η φιλολογία μας, η θρησκεία μας, οι τέχνες μας, έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα. Γιατί, χωρίς την Ελλάδα, η Ρώμη, η οδηγήτρα, η καταχτήτρα, δεν θα μπορούσε να σκορπίσει κανένα φως κι εμείς θα ήμαστε ειδωλολάτρες και άγριοι. Η μορφή και το πνεύμα του ανθρώπου έφτασαν την τελειότητά τους στην Ελλάδα…».

 

ΕΛΛΑΣ ΗΜΙΧΟΡΟΣ Ι

Στης ελπίδας το μούχρωμα,

Όπως οι ήσκιοι του ονείρου,

Δοξασμένοι παράδεισοι του υγρού λάμπουν απείρου:

Τι νησιά καθαρόσχημα

Κάτου απ’ τον βραδυνόν ουρανόν ξεχωρίζουν,

Κ’ ευωδιές και φλοισβήματα των γιαλών τους χαρίζουν!

Σαν αυγή μέσα στ’ όνειρο,

Μες στο θάνατο ελπίδα,

Μέσα στης φυλακής μας τους τοίχους αχτίδα:

Η Ελλάδα, που κάποτες ήταν σαν πεθαμένη,

Να την πάλι σηκώνεται, να την πάλι προβαίνει!

 

Ο ΧΟΡΟΣ

Τον κόσμο η δόξα ξαναζώνει,

Τα χρυσά χρόνια ξαναζούν,

Η γη σα φίδι ξανανιώνει,

Τα χιόνια σβύνουν και περνούν:

Γελούν τα ουράνια και γιορτάζουν,

Και, σα συντρίμμια στ’ όνειρό σου, θρησκείες και κράτη αχνοφαντάζουν.

Νέα Ελλάδα ορθώνει τα βουνά της

Μέσα από ολόλαμπρα νερά.

Προς την αυγή ο Πηνειός, περάτης,

Κυλάει τα ρείθρα του λαμπρά.

Τα όμορφα Τέμπη εκεί που ανθούνε

Οι νιες Κυκλάδες, απλωμένες σε βάθη ηλιόχαρα, υπνοζούνε.

Μια Αργώ αψηλή το κύμα σκίζει,

Με άθλους καινούργιους φορτωμένη.

Ορφέας καινούργιος κιθαρίζει,

Και, όλος αγάπη, κλαίει, πεθαίνει.

Νέος Οδυσσέας ξαναφήνει

Την Καλυψώ στο ερμόνησό της για της πατρίδας την ειρήνη.

Ω! ας μη γραφτεί πια το τραγούδι

Της Τροίας, της γης αν μοίρα ο Χάρος!

Σε λεύτερων χαράς λουλούδι

Του Λάιου η λύσσα ολέθριο βάρος,

Αν και μια δόλια Σφίγγα δίνει

Θανάτου αινίγματα που η Θήβα ποτές δε γνώρισε και κείνη.

Καινούργια Αθήνα θα προβάλει,

Και τους μακρύτερα καιρούς

Θε να φωτίσουν της τα κάλλη

Σα λιόγερμα τους ουρανούς.

Παρηγοριά θα τους αφήσει

Ό,τι μπορεί η γη να δεχτεί κι ό,τι ο ουρανός να της χαρίσει.

Έρωτας, Κρόνος, κοιμήθηκαν,

Μα θα ξυπνήσουν πιο αγαθοί

Απ’ όσα ταφοαναστηθήκαν

Ή λεύτερα έχουν γεννηθή:

Ούτε χρυσάφι, ούτε αίμα πια,

Μα μόνο δάκρυα στους βωμούς τους και σύμβολα-άνθη ευλαβικά.

Ω, πάψε! Να ξαναγυρίσουν

Μίσος και θάνατος στη γη;

Πάψε! Οι θνητοί στο αίμα να σβύσουν;

Μιας προφητείας πικρής πηγή;

Ω, κάλλιο ο κόσμος να χαλάσει,

Παρά στο φως να ξαναφέρει ό,τι βαργιά έχει τον κουράσει.

 

Η μετάφραση του ποιήματος είναι του Μ. Στρατηγόπουλου