♦ Η ελληνική κυβέρνηση και η χώρα είναι σε εξαιρετικά αδύνα­μη θέση για να διεκδικήσουν το παραμικρό.

♦ Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε περίοδο εκλογών και μέχρι τον ερχό­μενο Γενάρη που θα αναλάβει η επόμενη διοίκηση και πολύ περισσότερο μέχρι αυτή η νέα διοίκηση αποκρυσταλλώσει τις διαθέσεις της θα έχει περάσει τουλάχιστον μισός χρό­νος.

♦ Η Γερμανία έχει ξεκόψει πως καμία συζήτηση για το ελληνι­κό χρέος δεν πρόκειται να γίνει πριν από τις γερμανικές εκλο­γές, που θα πραγματοποιηθούν σε έναν χρόνο από τώρα.

Μπορεί, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση να υλοποιεί στο ακέ­ραιο και με το παραπάνω τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει με το τρίτο (δικό της) μνημόνιο, μπορεί η διαδικασία απορρύθμισης που ξεκίνησε από το 2010 να επιταχύνεται, μπορεί το ξεπούλημα να ολοκληρώνεται, μπορεί τα εργασιακά και το α­σφαλιστικό να περιγράψουν σύντομα το νέο «μεσαιωνικό» μο­ντέλο, μπορεί οι δανειστές να πάρουν όλα όσα θέλουν και α­κόμη περισσότερα. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να επιστρέψουν το παραμικρό στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν το επιτρέπει η συ­γκυρία – καθ’ ότι οι δανειστές φίλοι και εταίροι μας έχουν άλλα σοβαρότερα δικά τους ζητήματα να ασχοληθούν – και κυρίως δεν μπορεί να το διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση. Όχι λό­γω ανικανότητας ή έλλειψης αποφασιστικότητας. Απλά, λόγω αδυναμίας…

Τι απομένει λοιπόν; Το είπε πρόσφατα στην ομιλία του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος ο πρωθυπουργός: «Οι συμφωνίες είναι για να τηρούνται. Διαφορετικά δεν υπάρχουν συμφωνίες μεταξύ εταίρων, αλλά διευθετήσεις υποταγής».

Σ’ εκείνη την ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας είχε προσθέσει επί­σης ότι «η καθυστέρηση συγκεκριμενοποίησης των απαραίτη­των μέτρων για την ελάφρυνση χρέους καθώς και της ένταξης και της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση, της χώρας που το έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη, δεν έχει καμιά δικαι­ολογία. Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει. Δικαιούται ανταμοι­βή και δικαίωση».

Έχουμε την εντύπωση ότι και ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο δεν προσφέρει «ανταμοιβή και δι­καίωση» σε κάποιον που δεν είναι σε θέση να τη διεκδικήσει…