Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η γενικότερη στάση του πολιτικού συστήματος – όσους περίπου περιλαμβάνει το περίφημο δημοκρατικό τόξο – απέναντι στο μείζον θέμα της έκδοσης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών. Δεν θα επιχειρηματολογήσω πώς αν ήταν μια άλλη κυβέρνηση, τα ευαίσθητα αντανακλαστικά της Αριστεράς θα είχαν πάρει φωτιά και δεν θα είχαμε ελεύθερο πεζοδρόμιο να περπατήσουμε από τις διαδηλώσεις, ούτε θα σχολιάσω την αγωνιστική σιγή ιχθύος που επικρατεί γύρω από το θέμα. 

Το γεγονός ότι εδώ -που για ψύλλου πήδημα διαρρηγνύουμε τα προοδευτικά μας ιμάτια- ακούγονται ελάχιστες και μεμονωμένες φωνές υπεράσπισης των οκτώ κρατουμένων των οποίων η σωματική ακεραιότητα και η ζωή κινδυνεύουν άμεσα σε περίπτωση έκδοσής τους στο  τυραννικό καθεστώς Ερντογάν. Εκτός από την περίπτωση της αχαριστίας που αναδεικνύεται μελαγχολικά, αποδεικνύεται  το πόσο ελλειμματική είναι  η αντίληψη που έχουμε για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα (όταν αυτά δε μας αφορούν…), το πόσο αφόρητα κομματική είναι η ιδεολογική μας συγκρότηση, το πόσο απογοητευτικά ελάχιστοι αποδεικνυόμαστε στην ουσία – και τεράστιοι στον κενό λόγο.

Ελπίζουμε ότι δεν θα βρεθεί Έλληνας ανώτατος δικαστής που θα κάνει δεκτό το αίτημα της έκδοσης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών προφυλάσσοντας τις ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές δημοκρατικές μας αξίες όπως είναι αυτονόητο.

Ας κρατήσουμε κάτι όρθιο σε αυτή τη χώρα…