Η καθημερινότητά μας έχει μετατραπεί σε μια οδυνηρή αναμονή δίχως ελπίδα, δίχως νόημα. Απλώς περιμένουμε όλοι το πώς θα διασωθεί ο πρωθυπουργός, ο συνεταίρος του στην κυβέρνηση, ο υπουργός οικονομικών…  Περιμένουμε να αποφασίσει το κόμμα, οι επιτροπές και παραεπιτροπές τυχάρπαστων  εγκάθετων και παρατρεχάμενων. Σπαταλάμε μέλλον, εθνικό κεφάλαιο τόνους καθημερινότητας,  απίστευτα αποθέματα υπομονής, προκειμένου να αποφασίσει ο κύριος Σκουρλέτης πώς θα βολέψει την αριστερή του συνείδηση που στέκει διχασμένη γιατί επιθυμεί και την εξουσία και την μη ανάληψη ευθύνης λόγω ιδεολογικής καθαρότητας. Περιμένουμε με αγωνία την  απόφαση του κυρίου Ζουράρι… Ανησυχούμε για το τι θα πράξει ο διαπρεπής διανοούμενος  της ασυναρτησίας. Θα αποφασίσει  τελικά για τη στάση του στα μέτρα που δεν συμφωνεί; Θα τα ψηφίσει ή όχι;  Περιμένουν εκατομμύρια Ελλήνων να βρεθεί το μαγικό εκείνο μαντζούνι που θα γιατρέψει την αριστερή καρδιά του κυρίου  Σέλτσα και των άλλων αριστερών καρδιοπαθών αγωνιστών…  Περιμένουμε να τους περάσει ο στομαχόπονος  από την ευσυγκινησία…  

Στο μεταξύ, η πολιτική έπαψε πλέον να είναι η τέχνη του εφικτού, είναι η τέχνη της αέναης καταβύθισης στην μπούρδα, η τέχνη της επίσης αέναης μετάθεσης ευθυνών, η τέχνη του «κυβερνούμε εμείς αλλά εις τον αιώνα των αιώνων θα φταίνε οι άλλοι, γιατί εμείς είμαστε εσαεί οι καλοί, οι έχοντες και κατέχοντας τα αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης του ηθικού πλεονεκτήματος»!

Βιώνουμε  μια κατάσταση στα όρια της γελοιότητας  με διαστάσεις  εθνικής τραγωδίας που θα θεωρείται στο εγγύς μέλλον ως μια ακόμα εθνική καταστροφή για την οποία φυσικά θα ευθύνονται οι ξένοι, οι άλλοι, το ΔΝΤ, οι Γερμανοί, και οι λοιποί  άξονες του κακού.  Η τραγωδία που βιώνουμε σε συνθήκες παρωδίας δεν σχετίζεται ούτε με ιδεολογίες, ούτε με πολιτικές επιλογές, ούτε με σιωνιστικούς δαίμονες. Σχετίζεται με την εθνικά διαταραγμένη ιδιοσυστασία μας και την σκοτεινή μας κλίση στον παραλογισμό που πηγάζει από την υποκριτική μας σχέση με την ζωή και τον κόσμο.  

Τι ακριβώς διαπραγματευόμαστε; Κεκτημένα που έχουν ήδη καταπέσει; Περεταίρω εξαθλίωση; Την υπανάπτυξη μας, την ανύπαρκτη  εθνική μας αξιοπρέπεια, το ξεπούλημα της χώρας;  Τι ακριβώς διαπραγματευόμαστε εκτός από την πιο στυγνή και κραυγαλέα κομματική σκοπιμότητα στην ιστορία μας; Τι διαπραγματευόμαστε; Τις συντάξεις ή την κομματική επιβίωση, τις κομματικές ισορροπίες και την παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστος σε βάρος του λαού και της χώρας;  Τι ακριβώς προσπαθούμε να περισώσουμε σε αυτό τον εθνικό παραλογισμό;