Πολλοί, ανάμεσά τους και η πλειονότητα των κυβερνώντων, θε­ωρούν ότι η χώρα είναι διασφαλισμένη χάρη στους Ευρωπαίους (δανειστές) και τους Αμερικανούς (συμμάχους). Ωστόσο τα ελ­ληνοτουρκικά επεισόδια διαδραματίστηκαν – με αποκορύφωμα την κρίση των Ιμίων – ενώ η Ελλάδα ήταν μέλος και της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, χωρίς αυτό να εμποδίσει την Άγκυρα να προχωρήσει στην έμπρακτη κατοχύρωση των αμφισβητήσεών της.

Η πραγματικότητα σήμερα στο Αιγαίο περιγράφει επακριβώς τα κέρδη που έχει αποκομίσει η Τουρκία σε διπλωματικό επίπεδο μετά την κρίση των Ιμίων. Η τουρκική ηγεσία αμφισβητεί την ελ­ληνική κυριαρχία σε δεκάδες βραχονησίδες, αλλά και κατοικημέ- νες νησίδες (Αγαθονήσι για παράδειγμα) του Αιγαίου.

Ταυτόχρονα, με επιμέλεια οι τουρκικές αεροπορικές και ναυ­τικές δυνάμεις με πτήσεις, πλόες και ασκήσεις διαμορφώνουν τους όρους συγκυριαρχίας στο Αιγαίο μοιράζοντάς το στη μέση, ερμηνεύοντας με αυτόν τον τρόπο τα ζωτικά τους συμφέροντα, τα όποια αποδέχτηκε – με αμερικανική οδηγία – η ελληνική κυ­βέρνηση του Σημίτη μετά την κρίση των Ιμίων.

Δεδομένης της οικονομικής και της συνεπαγόμενης στρατιωτι­κής αδυναμίας, η Τουρκία, παρά τα εσωτερικά της προβλήματα, εμφανίζεται αποφασισμένη να δώσει τη μάχη για τη διασφάλιση των συμφερόντων της (και) στα νοτιοδυτικά της, ξεκινώντας από την Κύπρο, όπου αυτήν την περίοδο παίζεται το μεγάλο ενεργεια­κό παιχνίδι, προχωρώντας στο Αιγαίο, όπου η Άγκυρα θεωρεί ότι έφτασε ο καιρός να «εισπράξει» χειροπιαστά και έντοκα τα διπλω­ματικά της κέρδη του 1996, και καταλήγοντας στη Θράκη, όπου το τουρκικό προξενείο λειτουργεί ως κράτος εν κράτει για τους Έλληνες μουσουλμάνους.

Η ζοφερή αυτή κατάσταση και οι κίνδυνοι που απορρέουν από αυτή για τα συμφέροντα της χώρας μπορεί προφανώς να αντιμε­τωπιστούν με κατάλληλες διπλωματικές κινήσεις και συμμαχίες, υπό έναν ωστόσο απαράβατο όρο: την ύπαρξη αξιόπιστων δυνά­μεων αποτροπής, καθ’ ότι κανείς, δανειστής ή «φίλος», δεν πρό­κειται να υπερασπιστεί αυτό που δεν είναι σε θέση να προασπίσει η Ελλάδα μόνη της…