Πόσο θα αντέξουμε ως έθνος να υπάρξουμε αναλαμβάνοντας τις δικές μας ευθύνες και δίχως αυτή την εθνική παράκρουση ότι όλοι μάς υπονομεύουν γιατί μας μισούνε;  Πότε – επιτέλους – θα αντιμετωπίσουμε τις  εθνικές μας  κακοδαιμονίες; Πότε θα μπορέσουμε  να σταθούμε στα πόδια μας δίχως τις πατερίτσες των απλοϊκών μας μύθων;

Έληξε ένα ακόμα Eurogroup σε βάρος μας, πράγμα που βόλεψε τις κομματικές σκοπιμότητες υποθηκεύοντας σκληρά το μέλλον αυτού του τόπου και των πολιτών του. Ήδη το κόστος που πληρώνουμε είναι δυσβάσταχτο για να μας χωρίζει αντί να μας ενώνει…  Ήδη έχουμε καταλάβει τι σημαίνει αριστερή διαπραγμάτευση, ήδη έχουμε νιώσει στο πετσί μας τα δικά μας λάθη, ήδη έχουμε καταστραφεί από τις φαντασιοκοπίες μας. Ήδη έχουμε εξαντλήσει κάθε ανεκτό όριο βαθύτατου διχασμού. Ήδη έχουμε αηδιάσει με τις πολιτικές της γραβάτας και τις καφενόβιες μαγκιές που μας έχουν καταστήσει περίγελο της διεθνούς κοινότητας.  Ήδη βουλιάζουμε στη γελοιότητά μας και είμαστε στο έλεος της καλοσύνης …των «εχθρών» μας!

Ως πότε θα χρησιμοποιούμε τα λάθη του παρελθόντος σαν παγίδες του μέλλοντός μας; 

Σε λίγο συμπληρώνουμε δυο αιώνες από την (χαρισμένη) Ανεξαρτησία αυτού του ιδιότυπου κράτους και δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να την ζήσουμε ιδίοις εξόδοις. Είμαστε ένας λαός που αρνείται πεισματικά την δική του ιστορία, που δεν ανέχεται την κληρονομιά του, που δεν αναγνωρίζει την ιστορική αλληλεγγύη που έλαβε, την ελευθερία που απολαμβάνει, αλλά εννοεί την ύπαρξή του δανειζόμενος, διχασμένος και διαμαρτυρόμενος εναντίον όλων – φίλων και εχθρών…