Σύμφωνα με τον επίτροπο, λοιπόν, η Ελλάδα θα βγει από την επιτροπεία μόνο όταν θα έχει αποπληρώσει το 75% των δανείων που έχει λάβει από τους διάφορους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς. Δηλαδή, όταν θα έχει εξοφλήσει κατ’ ελάχιστον 132 δισ. ευρώ που έχει λάβει έως τώρα, συν 19 δισ. που θα λάβει μέχρι το τέλος του τρέχοντος μνημονίου, συν αρκετές δεκάδες δισ. σε τόκους – ανάλογα με το είδος των αναδιαρθρώσεων που θα ακολουθήσουν.

Προφανώς δεν μας είπε κάτι νέο ο επίτροπος. Όλα είναι γνωστά εκ των προτέρων. Δεν είναι γνωστό όμως ποιοι θεσμοί θα ελέγχουν την Ελλάδα όλα αυτά τα – πολλά ακόμη – χρόνια της επιτροπείας. Σε όσα αφορούν το ευρωπαϊκό σκέλος, θεωρητικά οι επόπτες θα είναι η Κομισιόν και η ΕΚΤ – σύμφωνα με το άρθρο 14 παράγραφος 3 του ευρωπαϊκού Κανονισμού 472/2013. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της Γερμανίας, όμως, στο παιχνίδι θα μπει και ο ESM, εφόσον μεταβληθεί σε «ευρωπαϊκό ΔΝΤ».

Το ερώτημα που ανακύπτει, πέραν των τελικών ποσών που θα πληρώσει η Ελλάδα στους δανειστές και πέραν των δεκαετιών που θα χρειαστεί να βρίσκεται υπό επιτροπεία, είναι αν ο αμιγώς ευρωπαϊκός έλεγχος θα είναι περισσότερο ή λιγότερο σκληρός από αυτόν που, μέχρι τώρα, ασκεί το ευρωσύστημα μαζί με το ΔΝΤ.

● Θα είναι σκληρότεροι λόγω ανασφάλειας των ευρωμηχανισμών έναντι των αγορών ως προς την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητά τους, όπως λένε κάποιοι;

● Θα επικρατήσει η συνήθης χαλαρότητα και αναβλητικότητα που συνοδεύει όλες τις πολιτικές διαδικασίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Όποια κι αν είναι η τάση, ένα είναι βέβαιο, σύμφωνα με την απάντηση του Μοσκοβισί: oι αποφάσεις για τα όποια «διορθωτικά μέτρα», αν δεν επιτυγχάνονται οι κατά καιρούς στόχοι, θα λαμβάνονται από τους υπουργούς Οικονομικών «χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ψήφος του μέλους του Συμβουλίου που εκπροσωπεί το οικείο κράτος – μέλος». Ερήμην μας δηλαδή.

Κατά τα λοιπά, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις ετοιμάζονται να κονταροχτυπηθούν για το ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τη… μεταμνημονιακή Ελλάδα.