Το εντυπωσιακό, λοιπόν, είναι ότι τα κομμουνιστικά εγκλήματα, αν και είναι εξίσου τερατώδη με τα αντίστοιχα ναζιστικά -αν τελικά ο τρόμος είναι συγκρίσιμο μέγεθος…- εξακολουθούν να προκαλούν στο δημόσιο αίσθημα σημαντικά μικρότερο συναισθηματικό αποτροπιασμό. Τελικά, η προπαγάνδα υπήρξε το αποτελεσματικότερο όπλο της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ένα ναζιστικό έγκλημα γίνεται ευκολότερα πιστευτό από ένα αντίστοιχο κομμουνιστικό. Αυτό είναι ένα παράπλευρο συμπέρασμα.

Η έρευνα, ωστόσο, είναι ελπιδοφόρα στην συναισθηματικά  κομμουνιστοκρατούμενη Ελλάδα, αλλά αναδεικνύει μια πολύ σημαντική ιδιομορφία: αν και η ελληνική κοινωνία δείχνει περίπου άσχετη με την σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία (ποσοστό που κορυφώνεται δραματικά  στους νέους ανθρώπου που αγνοούν στοιχειώδεις πτυχές της – παρά τα τρανταχτά βιογραφικά και τις φιλόδοξες σπουδές…), έχει την τάση να εκφέρει την γνώμη της! Θεωρεί κατεκτημένο το δικαίωμα να λέει την άποψή της για πράγματα για τα οποία έχει μαύρα μεσάνυχτα  – κι αυτό είναι ένα σοβαρό και δυσεπίλυτο πρόβλημα που μας αφορά σαν κοινωνία και αποτελεί και μιαν αιτία για μια σειρά κακοδαιμονιών που μας κατατρύχουν…