Η συνολική περιβαλλοντική πολιτική των κυβερνήσεων – προηγουμένων και σημερινών – παρουσιάζουν ένα τεράστιο έλλειμμα ουσιαστικών παρεμβάσεων και αληθινής περιβαλλοντικής προστασίας κάτω από τον μανδύα της «επενδυτικής αντίληψης». Με άλλα λόγια μην είμαστε και πολύ σκληροί με τη ναυτιλία γιατί «θα πάρουν τα πλοία τους και θα φύγουν». Άλλωστε, «χρειαζόμαστε τις επενδύσεις και τη ναυτιλία μας που είναι από τις πρώτες στον κόσμο».

Εδώ βέβαια υπάρχουν μερικά ερωτήματα που καλό θα ήταν να απαντηθούν:

–           Καταρχάς, καλό θα ήταν να ξέρουμε την αληθινή φορολογία των εφοπλιστών και την πραγματική συνεισφορά τους στον εθνικό προϋπολογισμό. Μάλιστα, σε εποχή κρίσης όσον αφορά την επιβίωση της χώρας μας, η μεγαλύτερη – ή τουλάχιστον μία από τις πρώτες παγκοσμίως – ναυτιλία τι συνεισφέρει στον κρατικό μας προϋπολογισμό και πόσες θέσεις εργασίας συντηρεί για τους χειμαζόμενους Έλληνες ναυτικούς;

–           Πόσες παραγγελίες ναυπήγησης έχει για τον στόλο της η ελληνική ναυτιλία στα ελληνικά ναυπηγεία;

–           Ακολουθεί τις προδιαγραφές ασφαλείας για μεταφορά κατεργασμένου ή ακατέργαστου πετρελαίου ώστε να αποφεύγονται ατυχήματα όπως αυτό του Σαρωνικού, αλλά και άλλα τραγικότερα, με απώλεια ανθρώπινων ζωών;

–           Τηρούνται όλες οι νόμιμες και νομότυπες διαδικασίες αδειοδότησης μεταφοράς φορτίων από το αρμόδιο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας;

–           Τηρούνται όλες οι διαδικασίες της Δικαιοσύνης σε περίπτωση ατυχημάτων, ναυαγίων και όπου αλλού προκύψει ανάγκη;

Πολλά τα ερωτηματικά, και εάν φρεσκάρουμε λίγο την ιστορική μας μνήμη – ναυάγιο του πλοίου ΔΥΣΤΟΣ, περίπτωση ΣΑΜΙΝΑ κ.λπ.– θα έχουμε την απάντηση πολύ γρήγορα έτοιμη. Άλλωστε και στην πρόσφατη περίπτωση της κηλίδας του Σαρωνικού το πλοίο ήταν ήδη υπερ-πεπαλαιωμένο – 45 ετών–, με παρατάσεις αδείας σε τακτά διαστήματα. Έπρεπε να δημιουργηθεί μια οικολογική καταστροφή με μακροπρόθεσμες συνέπειες για να αντιληφθούν οι αρμόδιοι κυβερνώντες πως χρειάζεται ριζική αλλαγή όλου του συστήματος αδειοδότησης, ανανέωσής του, εξέτασης παλαιότητας σκαφών κ.λπ. Έπρεπε, επίσης, να γίνει χαμός στα media για να αντιληφθούν το αληθινό μέγεθος της ζημίας που υπέστη όλο το οικοσύστημα της περιοχής, χωρίς όμως να γίνει αντιληπτό το πραγματικό μέγεθος της υπόθεσης.

Γιατί το πραγματικό μέγεθος της υπόθεσης άπτεται των μεγάλων συμφερόντων του εφοπλιστικού lobby. Συμφέροντα ιστορικού χαρακτήρα, κατοχυρωμένα με νομοθετικές παρεμβάσεις όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων και αποπνέοντας μια αύρα ασυλίας, τα εφοπλιστικά συμφέροντα αποτελούν τη δύναμη κρούσης, ένα είδος task force της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ.

Το εφοπλιστικό τμήμα της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης – αρχής γενομένης από την αγορά των φθηνών Liberties από τις ΗΠΑ (περίπτωση Ωνάση) και φθάνοντας μέχρι τη σκανδαλώδη εύνοια της επτάχρονης δικτατορίας επί εποχής Ν. Μακαρέζου – απολάμβανε τεράστια προνόμια κατοχυρωμένα παντί τρόπω. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο ήταν ουσιαστικά το ευνοημένο τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης με τεράστια επιρροή, οικονομική και πολιτική.

Αυτή την παράδοση δεν την άλλαξε ούτε το ΠΑΣΟΚ του 1981 ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Διαθέτοντας ένα υπουργείο Ναυτιλίας μάλλον επικυρωτικού παρά αποτρεπτικού ή τιμωρητικού χαρακτήρα, ακόμη και κυβερνήσεις που επαγγέλλονταν ριζικές αλλαγές δεν τόλμησαν ποτέ να τις πραγματοποιήσουν. Δεν περιόρισαν προνόμια, δεν φορολόγησαν όπως θα έπρεπε και – το βασικότερο – δεν αυστηροποίησαν τους κανονισμούς ελέγχου. Υποχώρησαν στη θολή και συντηρητική αντίληψη «Μήπως τα πάρουν και φύγουν». Λες και δεν το έχουν ήδη κάνει….

Πάνω, δε, σε αυτή τη συνολική αντίληψη ασυλίας, ασυδοσίας και χαλαρότητας βασίζονται οι Έλληνες εφοπλιστές – μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους– και συντηρούν μια νοσηρή κατάσταση γεμάτη κινδύνους για το περιβάλλον αλλά και για τις ανθρώπινες ζωές. Αρκετοί μάλιστα έχουν εισβάλει και στον χώρο των media, με όλες τις γνωστές συνέπειες για την ποιότητα της ενημέρωσης. Ή και στον χώρο του αθλητισμού, με όλα τα συμπαρομαρτούντα για το επίπεδο των οπαδών.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο υπερσυντηρητικός και καραμπινάτος νεοφιλελεύθερος δεξιός της Γερμανίας, έψεξε την ελληνική κυβέρνηση για την ασυλία προνομίων που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές – το ίδιο και οι Μέρκελ και Λαγκάρντ, διερωτώμενες «Πότε, επιτέλους, θα πληρώσουν φόρο οι Έλληνες πλούσιοι». Και μιλάμε για επίλεκτες προσωπικότητες της διεθνούς και ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης ελίτ…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται, σιχαίνεται τις ομελέτες. Γι΄ αυτό και δεν «σπάει ποτέ αβγά». Απλώς τα κοιτάζει ή τα ζωγραφίζει, σεβόμενος «την ιδιαίτερη ταυτότητα και προσωπικότητά τους». Identity Politics γαρ…

Καιρός είναι να αποκτήσει μεγαλύτερη ευαισθησία και για το περιβάλλον που καταστρέφεται στον Σαρωνικό, παρ’ όλες τις «οικολογικές φανφάρες» που σερβίρει κατά καιρούς. Καιρός να σκληρύνει τη στάση του ενάντια σε όλη αυτή την ασυδοσία που ξετυλίγεται κινηματογραφικά μπροστά στα ματιά μας.

Εάν πραγματικά θέλει να τολμήσει. Γιατί «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Το ίδιο και το περιβάλλον. Και αυτό θέλει την τόλμη του…