Πριν από όλα, αυτός που επείγεται για λύση και πρέπει να ζορίζεται, είναι τα Σκόπια και καθόλου -μα καθόλου- η Ελλάδα. Δηλαδή τι έχει να κερδίσει η Ελλάδα ή και αντίστροφα τι έχει να χάσει αν καθυστερήσει λίγο ακόμα μέχρι να τα βρούνε ο Τσίπρας με τον Καμμένο; Όταν συναντιούνται για να συσκεφθούν δυο τόσο μεγάλες προσωπικότητες, θέλουν το χρόνο τους, ώσπου να βολέψουν το κύρος τους, να συμμαζέψουν τις μεγαλοφυείς τους σκέψεις και να επεξεργαστούν με την αναλυτική βαθύτητα  που τους διακρίνει τα δεδομένα.

Γιατί τόσο βιάση ώστε να οδηγηθεί η εθνοσωτήριος κυβέρνηση σε κρίση;  Επείγεται η Ελλάδα να μπει σε κανέναν οργανισμό, έχει λαμβάνειν κάτι σημαντικό στο άμεσο διάστημα;  Γιατί να διαπραγματευθεί η αριστερή μας κυβέρνηση – που άλλωστε είναι κατάκοπη από τις τόσες σκληρές διαπραγματεύσεις; Γιατί να διαπραγματευτεί  υπό το άγχος του κατεπείγοντος, όταν ακόμα ούτε η ίδια δεν έχει σαφή και ξεκάθαρη θέση επί του ζητήματος της ονομασίας…

Κάποιες κακές γλώσσες, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, λακέδες του συστήματος ισχυρίζονται γενικότερα ότι έγινε γνωστό πλέον ως τα πέρατα του κόσμου πως υπογράφουμε εύκολα και ανώδυνα τα πάντα και πλάκωσαν όλοι τώρα που γυρίζει κι ο Αλέξης έχει και καλλιτεχνική υπογραφή!

Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης υπογράφει με την ευκολία που ντριπλάρει ο Μέσι κι  ο Ρονάλντο. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι εκτός των Σκοπιανών,  φλέγονται πολλοί και διάφοροι ισχυροί διεθνείς παράγοντες προκειμένου να λάβουν στρατηγική θέση στην περιοχή. Κι αυτοί που φλέγονται, είναι εκείνοι που κερδίζουν ή χάνουν με την διευθέτηση της ονομασίας σε αυτή τη φάση. Η Ελλάδα έχει απλώς καλή καρδιά και είναι εξυπηρετική. Ιδιαίτερα αυτή η κυβέρνηση που δεν χαλάει χατίρια.  Και κυρίως γνωρίζει καλά το γεωπολιτικό παιχνίδι και τοποθετείται με στρατηγικές κινήσεις…  

Έχει άπαιχτες και εθνικά υπερήφανες ιδέες αυτή η κυβέρνηση. Για παράδειγμα, ο κ. Καμμένος δεν συμφωνεί με τον όρο «Μακεδονία» στα ελληνικά. Τώρα, το πώς θα λέγεται στα σλάβικα δεν τον νοιάζει, αρκεί να μην λέγεται έτσι στα ελληνικά. Για να το καταλάβει κανείς αυτό, να αναλύσει το βαθύτερο νόημά του, εκτός από δυο τρεις ντουζίνες ψυχιάτρους μπορεί να πάει κατευθείαν στα βαριά περιστατικά του Δρομοκαΐτειου.  Είναι τόσο μεγαλοφυής αυτή η σκέψη …που πραγματικά σε τρελαίνει.

Με δυο λόγια, η ελληνική κυβέρνηση πιέζεται για το Σκοπιανό από Αμερικανούς, Ρώσους, Κινέζους  και διάφορα «μεγάλα διεθνή συμφέροντα» όπως αρέσει στην Αριστερά να τα χαρακτηρίζει. Και εκτός του ότι δεν έχει ενιαία θέση, εμφανίζεται και ανέτοιμη να το διαπραγματευτεί αναθέτοντας ουσιαστικά την ευθύνη της λύσης στην αντιπολίτευση σύμφωνα με το μεταμοντέρνο μοντέλο διακυβέρνησής  της. Μετά, συνήθως υπογράφει αλλά με κρύα καρδιά – επειδή οι ξένοι είναι άπονοι και σκληροί.