Γιατί το κόστος εκτοξεύθηκε σε αυτά τα ασύλληπτα για την κοινή λογική επίπεδα; Διότι, μεταξύ πολλών άλλων, χρειάστηκε να καλυφθούν χρηματοδοτικά ελλείμματα που προκλήθηκαν από την αναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων ΣΔΙΤ, από την ελλιπή προετοιμασία των έργων από τους εταίρους του δημόσιου τομέα και, πρωτίστως, από την υπογραφή συμβάσεων με ιδιώτες παραχωρησιούχους πριν από την επίλυση σημαντικών προβλημάτων.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι συμβάσεις γίνονταν στο πόδι, ότι οι προβλέψεις κινδύνων ήταν αστείες και ότι εν συνεχεία οι παραχωρησιούχοι ζητούσαν ό,τι τους κατέβει εκβιάζοντας το κράτος. Τα ζήσαμε έντονα και τις παραμονές των Ολυμπιακών του 2004 με όλα τα μεγάλα έργα που εκκρεμούσαν.

Η Ελλάδα που ζούσε με δανεικά, η Ελλάδα που δανειζόταν για να καταναλώνει χωρίς να παράγει, η Ελλάδα που ήδη είχε λάβει το καθαρό τουρκικό μήνυμα στα Ίμια και είχε δει τη βαλκανική γειτονιά της να τυλίγεται στις φλόγες του πολέμου ήταν η ίδια Ελλάδα που ταυτοχρόνως έθρεφε με κάθε μέσο – ακόμη και με ξένα λεφτά – τον παρασιτισμό της εγχώριας ελίτ.

Πρόκειται για την ίδια Ελλάδα η οποία δαπανούσε τεράστια ποσά για εξοπλισμούς, αλλά μετέτρεπε σε μίζες τα αντισταθμιστικά ωφελήματα – και όχι μόνο – την ίδια ακριβώς ώρα που η Τουρκία χρησιμοποιούσε τις δικές της θηριώδεις εξοπλιστικές δαπάνες με στόχο να δημιουργήσει γραμμές παραγωγής και να εξελιχθεί σταδιακά σε μια χώρα αμυντικά αυτάρκη και σε εξαγωγέα οπλικών συστημάτων.

Η ελληνική ελίτ, ακριβώς επειδή λειτουργούσε ως παράσιτο – και ενέτασσε με ραγδαίο ρυθμό την κοινωνία στο παρασιτικό της μοντέλο ώστε να διασφαλίσει τη δική της αναπαραγωγή –, θεώρησε ότι μόνη η ένταξη της χώρας στους υπερεθνικούς θεσμούς της Δύσης επαρκούσε για την εγγύηση των συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Όμως η πραγματικότητα πάντα εκδικείται – έστω με καθυστέρηση – διαλύοντας τα νέφη της εξαπάτησης. Τώρα ακόμη και ο Σημίτης, ο οποίος αναγνώρισε στη Μαδρίτη τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο μετά το φιάσκο των Ιμίων, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι η Τουρκία αμφισβητεί τα σύνορά μας. Δυστυχώς έχει έρθει η ώρα της σκληρής αλήθειας – και ακόμη και οι τυφλοί αναβλέπουν. Ας ελπίσουμε απλώς ότι δεν είναι πολύ αργά.