Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια καταιγίδα από τις εντονότερες των τελευταίων χρόνων, καθώς, εκτός από την προσπάθειά της να βγει από τα μνημόνια και να εμφανίσει ένα ρεαλιστικό αναπτυξιακό σχέδιο για την επόμενη περίοδο, βρίσκεται ενώπιον μιας πολυεπίπεδης κρίσης: αυξανόμενη ένταση της τουρκικής (και όχι μόνο του… Ερντογάν) επιθετικότητας, πολλαπλό αδιέξοδο στις σχέσεις με την Αλβανία και ένας διάλογος κωφών με την ΠΓΔΜ, ο οποίος, όπως και αν καταλήξει, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει μια σειρά πολιτικά προβλήματα.

Όλη αυτή η εκρηκτική ύλη μαζεύεται σε μια χώρα στην οποία τα κόμματα μοιάζει σχεδόν ανέφικτο να συζητήσουν με πολιτικούς όρους. Καθώς, επί παραδείγματι, η κυβέρνηση επιχειρεί εσπευσμένα να λύσει το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ και η Ν.Δ. της επιτίθεται χωρίς κανείς να καταλαβαίνει ποια είναι η θέση της λόγω των συνεχών μετατοπίσεών της, είναι αμφίβολο αν η κοινωνία έχει κατανοήσει τον λόγο της πρεμούρας.

Η αναφορά του Δραγασάκη στη Θεσσαλονίκη περί βαλκανικής συνανάπτυξης και η καταγγελία του ΚΚΕ περί χρήσης της Βόρειας Ελλάδας και ειδικότερα της Μακεδονίας ως «μεντεσέ» για την εξυπηρέτηση ξένων γεωπολιτικών και εγχώριων οικονομικών συμφερόντων δίνουν μια αίσθηση επί των πραγματικά κρίσιμων ζητημάτων, αλλά όχι όλη την εικόνα.

Αν σε αυτήν τη χώρα μπορούσαμε να συζητήσουμε με πραγματικούς όρους, θα ξέραμε ότι, εκτός από την αμερικανική πίεση για τη «ΝΑΤΟϊκή ολοκλήρωση» στην περιοχή, πολύ σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια επίλυσης του «Μακεδονικού» παίζει και η απόπειρα της Ελλάδας να καταστεί η βασική πύλη εισόδου ασιατικών – και ειδικότερα κινεζικών – προϊόντων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απόπειρα αυτή προϋποθέτει εκσυγχρονισμό των μεταφορικών υποδομών και βελτίωση των σχέσεων της χώρας μας με τους βόρειους γείτονές της.

Ωστόσο οι συνομιλίες με την ΠΓΔΜ είναι προς το παρόν βαλτωμένες και οι σχέσεις με την Αλβανία όλο και πιο προβληματικές. Επιπλέον είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιλυθούν τα εκκρεμή ζητήματα χωρίς η Ελλάδα να κάνει κρίσιμες, πολιτικά επώδυνες και ενδεχομένως διπλωματικά επιζήμιες υποχωρήσεις. Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη στα ελληνοτουρκικά.

Συνεπώς στον δημόσιο – και δη τον πολιτικό – διάλογο θα έπρεπε να βρίσκονται τα κρίσιμα δεδομένα και όχι οι ασυναρτησίες των πολλών και διάφορων άσχετων.