«Το γραφείο του στο πατρικό μας στην αγαπημένη του Καλλιθέα είναι σήμερα όπως ακριβώς το άφησε ό ίδιος… Ακόμη και με τα τελευταία του σχέδια. Από τη μνήμη μας δεν μπορει να τον σβήσει τίποτε. Τον θυμόμαστε συνήθως χαμογελαστό, με ένα μισοειρωνικό χαμόγελο κάποτε κάτω απο τα μουστάκια του. Πολλές φορές κάπως μελαγχολικό γιατί είχε το χάρισμα να βλέπει τη ζωή και τους ανθρώπους απο μια άλλη οπτική γωνία. Σπάνια βλοσυρό και θυμωμένο -αλλά όταν συνέβαινε καλύτερα να μην ήσουν στο διάβα του… Μα κι αυτές τις στιγμές αναπολώ σήμερα με νοσταλγία. Σήμερα. Ναι. Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που ο πατέρας μου ο Αρχέλαος έφυγε από κοντά μας. Μια μέρα σαν τη σημερινη. Με απριλιάτικη ζέστη. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν σταμάτησε να σκιτσάρει. Το τελευταίο σκίτσο με τρεμάμενο (για πρώτη φορά) χέρι λίγες ώρες πριν το τέλος σε μια χαρτοπετσέτα νοσοκομείου», ανέφερε. 

«Η αίσθηση του χιούμορ που συμβαδίζει με την έννοια της απόλαυσης της ζωής από τα μικρά καθημερινά πραγματα (που τόσοι λίγοι ανακαλύπτουν) δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Τη σάτιρα που ελάχιστοι, όχι μόνο επώνυμοι αλλά κι ανώνυμοι, αποδέχονται ηταν γραμμένη στο DNA του. Γι αυτό κι ο Αρχέλαος είναι διαχρονικός. Τα σκίτσα του είναι επίκαιρα κι ας έχουν γίνει πριν από 30 η 40 χρόνια. Επιανε πάντα τον σφυγμό της ψυχής και της καρδιάς του μέσου Ελληνα. Για τη μητέρα μου και για μας ηταν όμως πρώτα απ’ όλα ο σύζυγος και πατέρας που μας πρόσφερε με την καρδια του ό, τι κσλύτερο μπορούσε… Σ’ εκείνον οφείλω εγώ σχεδόν ο,τι πέτυχα. Όπως του έγραψα άλλωστε σε μια αφιέρωση του πρώτου βιβλίου που μετέφρασα σε ηλικία 21 ετών. ΥΓ. Στη πρώτη φωτογραφία η μητέρα μου η Γεωργία σε σημερινή φωτό μ’ ένα μαγιάτικο στεφάνι που της πήγα.
Στη δεύτερη το γραφείο του Αρχέλαου. Στη τρίτη ο Αρχέλαος, ο Βαγγέλης, η Γεωργία κι ο Μάνος πριν 50 περίπου χρόνια», πρόσθεσε.