«Συμπληρώστε τα στοιχεία του θανοντος, μου λέει και σκέφτομαι πως ο θανών είναι ο μπαμπάς μου, που ήταν ψηλός και όμορφος και γλυκός άνθρωπος. Και βλασφημος καμια φορά, με ιδιαίτερη προτίμηση τον Άγιο Σπυρίδωνα και τον Αη Μηνά. Κι έφτιαχνε την καλύτερη μηλοπιτα και τα πιο ωραία ντολμαδακια- ειδικά κάθε φορά που προσπαθούσε να κόψει το τσιγάρο.

Ήταν ψαράς και κηπουρός και μελισσοκομος για το κέφι του. Κι ήταν λάτρης του ωραίου και της Λευκάδας (του ωραίου δηλαδή και παλι). Και του χρωστάω τα μάτια μου, μια φυσική δυσανεξία στην κακοτητα, τους οποίους καλούς μου τρόπους-εκεινος είναι… ηταν σαν να γεννήθηκε ευγενής- και το κενό στα μπροστινα μου δόντια. Μα πάνω απ’όλα του χρωσταω ο, τι μ’έμαθε πως οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε ελεύθεροι. Στοιχεία θανοντος Παναγιώτης Λυμπερακης. Ωραίος τύπος, γλυκός πατέρας, καλός άνθρωπος.

Ένας μήνας αύριο χωρίς μπαμπά κι αυτές είναι οι πρώτες και πιθανότατα οι τελευταίες λέξεις που καταφέρνω να γράψω (αφού πρώτα ξεφτιλιστηκα μπροστά σε έναν γλυκυτατο υπάλληλο του Ειρηνοδικειου Νικαίας)».