Κάπου διάβασα αυτές τις μέρες, ένα στίχο του Ελύτη. «Κάνε ένα άλμα μεγαλύτερο από την φθορά».

Δεν θα μπορούσαν να βρεθούν πιο κατάλληλες λέξεις που να ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό που θα πρέπει να διακατέχει τον Αλέξη Τσίπρα αυτή την περίοδο. Και λέω «θα πρέπει» γιατί δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό θα συμβεί, αφού οι «κύκλοι» της φθοράς είναι πάντα ικανοί να φρενάρουν αλλαγές, να πιέσουν για τους «δικούς μας», την παρέα μας, τους φίλους, τους συντρόφους και όχι για να γίνουν επιλογές των ικανών, των άξιων, αυτών που γνωρίζουν την αγορά και διαθέτουν διάθεση και γνώση για να πάνε τα πράγματα μπροστά, μετά από φανερές αδυναμίες σε αυτό που λέμε «κουλτούρα διακυβέρνησης».

Είναι πολλές φορές εξαιρετικά άχαρο και καμιά φορά άδικο να κρίνεις πρόσωπα με αφορμή την διαχείριση ενός δύσκολου θέματος – κυρίως δε μετά από μια τραγωδία με τόσα θύματα – αλλά εκεί θέλει να δείξεις «τι ψάρια πιάνεις», πόσα αντανακλαστικά διαθέτεις, πώς συνεργάζεσαι, πώς συντονίζεις και στο τέλος – τέλος, ποια είναι τα αποτελέσματα που φέρνεις. Καλή είναι η υψηλή πολιτική, η ικανότητα στην επικοινωνία, οι δυνατότητες να «το γυρίσεις» το πράγμα όταν βλέπεις το αδιέξοδο, αλλά στο τέλος της ημέρας κάποιοι πρέπει να κάνουν την δουλειά.

Και ως πρωθυπουργός οφείλεις να διαλέγεις τους καλύτερους. Και αν κάποιοι δεν μπορούν, έρχονται οι.. επόμενοι. Οι ψηφοφόροι στις εκλογές, δεν θα πάνε στην κάλπη με την σκέψη στον Τόσκα, στον Πολάκη, τον Κουρουμπλή, τη Φωτίου, Θα σκεφθούν πόσο τα κατάφερε ο Τσίπρας, ποιους διάλεξε, ποιους άφησε πίσω, ποιοι έδωσαν την μάχη.

Ας τα (ξανα) σκεφτεί αυτά πριν αποφασίσει με ποιους θα προχωρήσει.

Η ευθύνη, μόνο δική του.