«Θυμάμαι τη μαμά μου που μου έλεγε, μόλις πλησίαζα τον μήνα, είχε αρχίσει να ανησυχεί που με έβλεπε μόνιμα με μία κοτσίδα και πυτζάμες, ερείπιο με ένα στήθος να κυκλοφορώ ανά δύο ώρες και να ψάχνω σε ποιο δωμάτιο να χωθώ για να θηλάσω… μου είπε «Ελένη φθάνει πήγαινε στη δουλειά σου, έστω και για τρεις ώρες…»! Ήμουν κολλημένη σε μία πολυθρόνα κι όλο νύσταζα με ένα μωρό στην αγκαλιά…» μη διευκρινίζοντας αν της συνέβη στην τελευταία της εγκυμοσύνη!
Και δεν δίστασε να πει «Δεν αισθάνομαι τύψεις που δουλεύω αλλά αισθάνομαι τύψεις όταν είμαι τόσο κουρασμένη, πιεσμένη, τρελαμένη με τα όσα έχω ζήσει όλη την ημέρα που δεν έχω την γλυκιά διάθεση να προσαρμοστώ άμεσα με τα παιδιά όταν πάω σπίτι, εκεί έχω τύψεις… γιατί τα κουβαλάω μέσα μου»!