Όλες αυτές τις δεκαετίες καλλιεργούσε την εντύπωση ότι η πραγματικότητα δεν αλλάζει όχι από τις αντικειμενικές δυσκολίες αλλά λόγω των ιδεολογικών επιλογών. Η πολιτική ήταν μια άσκηση φαντασίας και όχι μίζερης πρόσληψης της πραγματικότητας. Η παγκόσμια ειρήνη, η φιλία των λαών, τα αντιπολεμικά μανιφέστα, η ισότητα, η αλληλεγγύη, ήταν ακαταμάχητα επιχειρήματα, τόσο που συνεπήραν και τις σταρ των καλλιστείων! Οι ανθρώπινες αδυναμίες, η ανθρώπινη φύση ήταν αποτέλεσμα των ανισοτήτων του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. 

 Αν έβαζες μια μερίδα φαγητό σε δυο προκαπιταλιστικούς ανθρώπους, αυθόρμητα θα σκίζονταν να την μοιράσουν δίκαια, παρακινούμενοι από το ακαταμάχητο ένστικτο της αλληλεγγύης και της ισότητας. Εξ άλλου, έχουμε το ιστορικό προηγούμενο της Σοβιετικής Ένωσης όπου τα εγκλήματα και οι εγκληματίες εξαφανίστηκαν διότι …εξέλειπαν οι συνθήκες που τα δημιουργούσαν! Η σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων είναι εφεύρημα του καπιταλισμού, δεν είναι ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης. Ο άνθρωπος από τη φύση του γεννιέται κομμουνιστής, δεν χορταίνει την ισότητα και κυρίως απεχθάνεται να ξεχωρίζει, να έχει δική του ταυτότητα, να διαφωνεί. Από κούνια μοιράζεται την τροφή του, τον χώρο του, τα δικά  του με τους άλλους…  
 
Αυτή η πρωτοφανής ενοχοποίηση του ρεαλισμού απέναντι στα εξεγερσιακά νεφελώματα στο ταραγμένο μυαλό των ιδεοληπτικών ιεροκηρύκων που δρουν με καλογερίστικο φανατισμό και τυφλότητα στο όνομα μιας αόριστης και απροσδιόριστης εξέγερσης που μηδενίζει  την Ιστορία,  το παρελθόν, κάθε  θετική ψηφίδα του πολιτισμού και ευαγγελίζεται κοινωνίες άμωμες, δίχως λάθη κι αδικίες, δεν είναι που δημιούργησε τις εκτρωματικότερες και θηριωδέστερες απολυταρχίες;   

 Θα μπορούσε σήμερα η εξέγερση του Μάη του 1968, για παράδειγμα, που τόσο συνεπήρε την εγχώρια ανανεωτική Αριστερά με το πλούσιο μυθολογικό υλικό που επενδύθηκε γενναιόδωρα από τις θρησκευτικές ουτοπίες της επανάστασης, της ανατροπής και της εκ θεμελίων απόρριψης του συστήματος, να σημαίνει κάτι για τους νέους ανθρώπους που βρίσκονται αντιμέτωποι με τα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής τους; Τι άραγε να σημαίνει λόγου χάρη το θρυλικό  σύνθημα «κάντε έρωτα – όχι πόλεμο»; Αναφέρεται στην υπογεννητικότητα, ανακαλύπτει ή επανασυστήνει τον έρωτα μόλις το 1968 στις κοινωνίες ή μήπως εξαλείφει τους πολέμους από την Ιστορία; Αυτή η εξυπνακίστικη ρητορική που βασίζεται στην άρνηση, στην αέναη διαφωνία, στην απολυτότητα και κυρίως στην απόρριψη κάθε ρεαλιστικής εκδοχής της ζωής, προσέφερε κάποια  διέξοδο στην κοινωνία, συντέλεσε σε κάποια πρωτοπορία που άλλαξε τις ζωές των ανθρώπων, που περιόρισε την θλίψη, την ασχήμια και όλες τις πραγματικές εκδοχές της ζωής – ή εξέθρεψε εκτρωματικές κοινωνίες;

Η πραγματικότητα βέβαια μας εκπλήσσει περισσότερο από τις φεστιβαλικές ρητορικές και φέρνει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω. Έτσι, το παλιό διεφθαρμένο σύστημα αντικαταστάθηκε από το νέο και απείρως πιο αδίστακτο «αδιάφθορο»!