Δεν έχει σημασία που την επόμενη ημέρα  οι εικόνες από το Πολυτεχνείο παραπέμπουν κατευθείαν σ’ εκείνες της επόμενης μέρας από την εισβολή του τανκ το ’73. Δεν έχει σημασία που η γιορτή της δημοκρατίας και της ελευθερίας ενός λαού, μετατρέπεται σε ερείπια, σε καταστροφή, σε απόλυτο εξευτελισμό της ίδιας της επετείου. Δεν έχει σημασία που η μνήμη της δημοκρατίας μιας χώρας τροφοδοτείται  από τις δεκάδες εκατοντάδων μολότοφ των  νταβατζήδων της μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που απολαμβάνουν απόλυτης ασυλίας. Δεν έχει σημασία που οι τέσσερεις και πλέον δεκαετίες της μεταπολίτευσης παρουσιάζονται σαν την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Δεν έχει σημασία πλέον το ότι οι ταραχές κι οι ταραξίες έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας -ένας καθημερινός εφιάλτης- που συντηρείται, προστατεύεται, προβάλλεται και τελικά έχουν επιβληθεί ως συμμέτοχοι της κεντρικής πολιτικής μας σκηνής. Δεν έχει σημασία το ότι η εκτεταμένη εγκληματική παραβατικότητα έχει ιδεολογικοποιηθεί και αντί να θεωρείται υποσύνολο του κοινού ποινικού εγκλήματος και κυνικός τυχοδιωκτισμός, αντιμετωπίζεται σαν ιδεολογικός συνδιαμορφωτής της  καθημερινής μας πολιτικής ατζέντας. Στην ουσία οι παραβατικότητες (βλέπε …συλλογικότητες) επιβάλλουν την πολιτική ατζέντα.