Σε τροχιά διαρκούς σύγκρουσης βρίσκεται το πολιτικό σύστημα, καθώς η Ν.Δ. έχει αποφασίσει να αναδεικνύει συνεχώς, με υψηλή ένταση, τόσο τις συνέπειες της συμφωνίας των Πρεσπών όσο και όλα τα άλλα θέματα που θα ανακύπτουν από τώρα έως τις εκλογές. Η κυβέρνηση έχει ήδη σηκώσει το γάντι και δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε πόντο από τις επιλογές της – κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα με τη στάση της έναντι και του νέου πολυπληθούς συλλαλητηρίου.

 

Στο επίκεντρο της διαρκούς σύγκρουσης των δύο ισχυρότερων κομμάτων κυριαρχεί η ατζέντα της ανασύστασης του δικομματισμού, και μάλιστα στην πιο σκληρή μορφή που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Υπ’ αυτήν την έννοια ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., το επόμενο διάστημα, θα συνεχίσουν να έχουν στο στόχαστρό τους περισσότερο τα μικρά ενδιάμεσα κόμματα και το εκλογικό τους κοινό παρά ο ένας μονομάχος τον άλλον.

 

Ήδη μέχρι στιγμής μετράμε

● την απώλεια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ποταμιού,

● την οριακή διάσωση των Κ.Ο. των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Ένωσης Κεντρώων,

● τη διαγραφή Θεοχαρόπουλου, την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και τη διαφοροποίηση Παπανδρέου στο ΚΙΝΑΛΛ, το οποίο τρέχει για συνέδριο ώστε να αποφύγει άλλες διαρροές.

 

Όπως ήδη περιγράψαμε με λεπτομέρειες την περασμένη εβδομάδα, ο κεντρικός στόχος των δύο μνηστήρων της εξουσίας είναι η πρόκληση πολιτικής ασφυξίας στα ενδιάμεσα κόμματα ώστε είτε αυτά να οδηγηθούν στην απαξίωση και τη διάλυση είτε να μετατραπούν σε δορυφόρους – κοινώς, κυβερνητικές «τσόντες» χωρίς ισχυρή διαπραγματευτική ικανότητα.

 

Το ΚΙΝΑΛΛ, επί παραδείγματι, αυτή την εποχή δεν συμφέρει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε τη Ν.Δ. να διαλυθεί – κάτι που ούτως ή άλλως δεν φαίνεται στον ορίζοντα – καθώς έτσι θα εξέλιπε ένας δυνάμει κυβερνητικός εταίρος με τεχνογνωσία στη διαχείριση του κράτους. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι οι δύο ισχυρότεροι παίκτες του πολιτικού συστήματος θα επιτρέψουν στο ΚΙΝΑΛΛ να ελπίζει σε ενίσχυση της δύναμής του.

 

Αντιθέτως:

● Η Ν.Δ. έχει καταφέρει να το εντάξει σε αυτό που αποκαλείται «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Η ταύτιση συχνά είναι τόσο ισχυρή σε επίπεδο ρητορικής, ώστε να ακυρώνει την απέλπιδα προσπάθεια της Φώφης Γεννηματά να πείσει ότι διεξάγει «διμέτωπο» αγώνα τηρώντας ίσες αποστάσεις από τους δύο μονομάχους.

● Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του προσελκύει είτε στην ατζέντα της συμφωνίας των Πρεσπών είτε υπό τα λάβαρα του «δημοκρατικού προοδευτικού χώρου», του οποίου φιλοδοξεί να ηγηθεί, μια σειρά πρόσωπα και κινήσεις που έχουν αναφορές είτε στον Κ. Σημίτη είτε στον Γ. Παπανδρέου. Αυτό το… πρότζεκτ λογικά θα αποτυπωθεί προσεχώς και στις εκλογικές του λίστες.

 

Στο στόχαστρο των μεγάλων κομμάτων έχει μπει και το Ποτάμι, το οποίο, μετά την αποχώρηση Αμυρά, ήδη έμεινε με τέσσερις βουλευτές και έχασε τα προνόμια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Η κατάσταση του Ποταμιού αποτυπώνεται πλήρως στις τελευταίες τοποθετήσεις του Σταύρου Θεοδωράκη στο Twitter:

● Στις 21 Ιανουαρίου γράφει στο Twitter καταγγέλλοντας απόπειρα διάλυσης του Ποταμιού από τη Ν.Δ.: «Σήμερα το αμόκ είναι από τη Ν.Δ. Όταν δεν θες να ακούς, σιγά – σιγά δεν θες οι άλλοι να μιλάνε. Και φτάνεις μέχρι το σημείο να πιέζεις για να διαλυθεί μια Κ.Ο. Εμείς θα συνεχίσουμε να μιλάμε. Έχω μια υποψία πως θα πολλαπλασιαστούν και αυτοί που μας ακούν».

● Στις 23 Ιανουαρίου λέει στον Ν. Χατζηνικολάου ότι θα ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών: «Το χρέος μου είναι πρώτα το συμφέρον της χώρας και μετά το συμφέρον του κόμματος. Επέλεξα τον δύσκολο δρόμο παρόλο που είχα εύκολες λύσεις. Θεωρώ ότι το πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας πρέπει να λυθεί τώρα».

● Την ίδια μέρα, στην ίδια συνέντευξη, δηλώνει ότι θα υπερψηφίσει πιθανή πρόταση μομφής της Ν.Δ.: «Είμαι αντίπαλος του κ. Τσίπρα. Αν έρθει τώρα πρόταση μομφής, θα την ψηφίσω».

Είναι ίσως το πληρέστερο παράδειγμα αδυναμίας ενός ενδιάμεσου κόμματος να σταθεί αλώβητο στο ελάχιστο κενό διάστημα που αφήνουν οι «συμπληγάδες» ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.

 

Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο εξακολουθεί η Ένωση Κεντρώων να διαθέτει πέντε βουλευτές και Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι η μη διαγραφή του βουλευτή Γιάννη Σαρίδη μετά την υπερψήφιση του προϋπολογισμού. Είναι ωστόσο αμφίβολο αν η πολιτική της Ν.Δ. επί της συμφωνίας των Πρεσπών θα αφήσει περιθώριο στο κόμμα του Βασίλη Λεβέντη, το οποίο έχει επενδύσει όλα του τα «φράγκα» στο ίδιο θέμα.

 

Από την άλλη πλευρά ο λόγος για τον οποίο εξακολουθούν να έχουν έξι βουλευτές και Κ.Ο. οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι ότι κάποιοι απ’ αυτούς έδωσαν μεν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση (για να καταφέρει να σταθεί και να ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών!), αλλά… είτε δεν θα ψηφίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών (Ζουράρις) είτε ο Καμμένος τους… συγχωρεί μεγαλοθύμως (Παπαχριστόπουλος)!

 

Ο ίδιος ο αρχηγός των ΑΝΕΛΛ, σε μια προσπάθεια να στηρίξει τον δικό του «διμέτωπο», αναίρεσε την Τρίτη παλαιότερη δήλωσή του, που έλεγε ότι θα ψηφίσει πρόταση μομφής της Ν.Δ. μόνο αν ο Μητσοτάκης δεσμευθεί ότι δεν θα δεχτεί τον όρο «Μακεδονία» στο μελλοντικό όνομα της ΠΓΔΜ, και δήλωσε ότι θα την ψηφίσει «αν αφορά τη συμφωνία των Πρεσπών. Θα κάνουμε τα πάντα ώστε να μπλοκάρουμε τη συμφωνία».

 

Την ίδια ώρα δε που στρέφεται όλο και εντονότερα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει συστηματικά τη Ν.Δ. στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να αναδείξει την κεντρική της αντίφαση: ότι σήμερα αντιστρατεύεται μια συμφωνία την οποία θα εφαρμόσει αύριο.

Όπως όμως και αν πορευτούν τα ενδιάμεσα κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. θα αυξάνουν διαρκώς την πίεση το επόμενο διάστημα. Ο Μητσοτάκης θα ζητάει τα ρέστα του Τσίπρα, ο Τσίπρας θα «τα βλέπει» και, εν τέλει, από κοινού θα πιέζουν τους μικρότερους μέχρι να τους εξουθενώσουν.